شاخص های تشخیصی دیابت و خودکارآمدی در بیماران دیابتی مراجعه کننده به درمانگاه نادر کاظمی شیراز سال 1386

دیابت بیماری مزمنی است که به رفتارهای خودمراقبتی ویژه ای تا پایان عمر نیاز دارد. خودکارآمدی پایه ای برای تقویت خود مراقبتی در دیابت است که نقش زیادی در درمان و کنترل عوارض در این بیماری دارد. هدف این مطالعه یافتن وضعیت سازه خود کارآمدی در بیماران دیابتی و نیز بررسی عوامل مرتبط با آن طراحی و اجرا شده است.
در یک مطالعه مقطعی 100 نفر به صورت تصادفی ساده از میان افراد مبتلا به دیابت انتخاب شدند. میزان خودکارآمدی واحدهای مورد پژوهش با استفاده از پرسشنامه DMSES اندازه گیری شد. میزان قند خون و HBA1c در آزمایشگاه همان مرکز بررسی شد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS در سطح معناداری 05/0= مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
میانگین قندخون افراد 140 و HbA1c 24/10 بود. نتایج این بررسی نشان داد که ارتباط منفی بین میانگین نمره خودکارآمدی (6/11±6/97) و شاخص های تشخیصی در بیماران دیابتی وجود دارد (76/0- =r). همچنین تفاوت آماری معناداری بین نمره خودکارآمدی افراد مجرد (120) با افراد متاهل (158) وجود دارد. این تفاوت همچنین بین نمره خودکارآمدی افراد تحصیل کرده (104) و افراد بی سواد (57) دیده شد که این تفاوت ها از لحاظ آماری معنادار بودند (001/0=p).
میزان خودکارآمدی در بیماران دیابتی در سطح مطلوبی نبوده است و نیاز به ارتقای آن در برنامه های خودمراقبتی احساس می گردد.