بررسی زیست سازگاری نانوکامپوزیت کیتوزان/پلی وینیل الکل برای تکثیر سلول های عصبی

مهندسی بافت، علمی میان رشته ای است که اساس آن مبتنی بر به کارگیری داربست های پلیمری برای شکل گیری سه بعدی بافت است. از این داربست ها به عنوان ماتریکس خارج سلولی سنتتیک برای چسیندگی سلول ها، تکثیر و تمایز سلولی استفاده می شود. مواد زیستی مورد استفاده در مهندسی بافت می بایست از ترکیب شیمیایی، ساختار فیزیکی و عملکرد زیستی مناسب برخوردار باشند. در پروژه حاضر، ترکیب کیتوزان/پلی وینیل الکل به عنوان داربست برای ترمیم بافت عصبی انتخاب شده است.
برای تولید داربست های کیتوزان/پلی وینیل الکل با استحکام مکانیکی و ریخت شناسی مناسب در کاشت و تکثیر سلول های عصبی U373 از روش الکتروریسی استفاده شد. روش الکتروریسی نسبتا ساده بوده و می توان به وسیله آن الیافی به فرم لایه نازک بی بافت تولید کرد. پس از آن میزان زیست سازگاری داربست با استفاده از آزمون های زیستی و ارزیابی میزان چسبندگی سلولی مورد بررسی قرار گرفت.
نتایج کسب شده نمایان گر آن هستند که نانوکامپوزیت کیتوزان/پلی وینیل الکل با نسبت 85/15 ضمن تامین ریخت شناسی و استحکام مکانیکی لازم، امکان رشد سلول های عصبی U373 به فضای درونی ماده زیستی و جایگزینی آن ها را در طول زمان و به صورت کنترل شده فراهم می کند. بدین ترتیب شرایط لازم برای رشد و توسعه سلولی و همچنین جدا شدن از بافت رشد یافته فراهم می شود.
با استفاده از نانوکامپوزیت کیتوزان/پلی وینیل الکل به دلیل زیست سازگاری مناسب و عدم سمیت، امکان رشد سلول های U373 و اتصال مناسب آن ها به نانوکامپوزیت برای ترمیم آسیب وارده به اعصاب محیطی فراهم می شود.