آموزش مهندسی، توافقنامه های بین المللی: چالشها و چشم اندازها

توافقنامه های بین المللی اعتبار بخشی آموزش مهندسی توافقنامه هایی هستند که در آنها کشورهای عضو تجربه های خویش در خصوص فرایندها، سیاستگذاری ها و روندهای اعطای مدارک مهندسی را با یکدیگر مبادله می کنند و آنها را مورد ارزیابی و مقایسه قرار می دهند. قواعد و قوانین، روندها و فرایندهای مورد استفاده در این توافقنامه ها در پی آن هستند تا الزامات آکادمیک مهندسی را مشخص سازند. جهانی بودن این الزامات و سیاستگذاری ها به همنوایی آموزش مهندسی در کشورهای مختلف منجر خواهد شد. همچنین، تاکید توافقنامه ها بر پذیرش توسط نهادهای غیر دولتی، با مستقل ساختن جریان ارزشیابی، آن را از روایی بیشتری برخوردار خواهد ساخت. در مقاله حاضر تلاش شده است تا با بررسی توافقنامه های واشنگتن، سیدنی و دوبلین، تهدیدها و فرصتهای عضویت برای آموزش مهندسی ایران بیان شود. بررسی های این پژوهش نشان می دهد که ابعاد توافقنامه های بین المللی شامل اهداف، محتوا و سیاستگذاری های آموزش مهندسی است. توجه به این ابعاد برخی از استانداردهای بین المللی آموزش مهندسی را روشنمی سازد. بنابراین، تعیین مولفه های غایب آموزش مهندسی موجود، ما را به اصلاح و تغییر آن رهنمون می شود. توجه نظام مهندسی کشور به توافقنامه ها آموزش مهندسی را به استانداردهای بین المللی نزدیک و آن را به گونه ای واقعی تر باز تعریف می کند. از سویی، تمرکز توافقنامه ها بر بروندادهای نظام آموزش مهندسی، استقلال اعضا در طراحی سازکارهای دستیابی به استانداردهای بروندادی حفظ و بومی ماندن آموزش مهندسی را تضمین می کند. اعتبار بخشی بین المللی مدارک مهندسی نوید بخش افقهای تازه شغلی برایفارغ التحصیلان مهندسی خواهد بود. در عین حال، فاصله وضعیت فعلی آموزش مهندسی با وضعیت مورد درخواست این توافقنامه ها و نیز چالش های پیش روی سرمایه های انسانی و فرصتهای شغلی مطرح در نظام مهندسی از جمله دشواری های عضویت به شمار می رود. با توجه به فرصتها و چالش های مذکور، پیشنهاد مقاله، طراحی سازکارهایی بومی برای دستیابی به استانداردهای توافقنامه و رصد نتایج آن است. پس از طی این دوره و بر اساس نتایج به دست آمده، امکان تصمیم گیری در خصوص عضویت یا عدم عضویت فراهم خواهد شد.