علایم کلینیکی و پاراکلینیکی در بیماران مبتلا به دمانس

دمانس که عموما در اواخر عمر شروع می شود در غالب اوقات به علت یک ضایعه ی دژنراتیوی اولیه یا بیماری ساختاری به وجود می آید. علل دمانس شامل عوامل برگشت پذیر و غیر قابل برگشت است. تعیین علل زمینه ساز دمانس درمان و پیش آگهی بیماران را تحت تاثیر قرار می دهد.
هدف از انجام تحقیق، ارزیابی علایم کلینیکی و پاراکلینیکی در بیماران مبتلا به دمانس همراه با تعیین علل آن در جامعه ی مورد بررسی است.
این مطالعه، یک مطالعه ی توصیفی- تحلیلی است که بر روی 100 بیمار مبتلا به دمانس مراجعه کننده به بیمارستان 17 شهریور مشهد صورت گرفته است. ابتدا بر طبق معیارهای DSM-IV بیمارانی که در تعریف دمانس قرار می گیرند، مشخص شده، پس از اخذ شرح حال دقیق و معاینه ی بالینی، اقدامات پاراکلینیکی شامل انسفالوگرافی، سی تی اسکن و ام ار آی و آزمایشات مورد نیاز درخواست می شود. اطلاعات به دست آمده در پرسش نامه هایی که به همین منظور تهیه شده، ثبت گردیده است. تحلیل آماری توسط آزمون های دقیق فیشر، کروسکال والیس و مجذور خی صورت گرفت. 36 درصد بیماران زن و 64 درصد مرد بودند. 43 درصد مبتلا به بیماری الزایمر، 40 درصد مبتلا به دمانس عروقی، 9 درصد مبتلا به دمانس بیماری پارکینسون و 8 درصد به سایر انواع دمانس مبتلا بودند. دمانس فرونتوتمپورال در هیچ یک از بیماران مشاهده نشد. ابتلا به پرفشاری خون، دیابت ملیتوس و هایپرلیپیدمی به صورت معنی داری باعث تشدید ابتلا به دمانس عروقی گردید. 100 درصد بیماران دارای سابقه ی حمله ایسکمیک گذرا و 88 درصد بیماران دارای سابقه ی حمله ی عروقی مغزی، مبتلا به دمانس عروقی بودند که کاملا معنی دار بود. از مجموع مبتلایان به دمانس عروقی، 55 درصد به اختلال تعادل و 65 درصد به بی اختیاری ادرار مبتلا بودند که از نظر علمی و آماری نیز معنی دار بود. بر اساس یافته های سی تی اسکن و ام ار آی در100 درصد مبتلایان به بیماری الزایمر، 5/47 درصد مبتلایان به دمانس عروقی و 9/88 درصد مبتلایان به بیماری پارکینسون آتروفی کورتیکال مشاهده گردید. آتروفی هیپوکامپ در 5/53 درصد مبتلایان به بیماری الزایمر و 15درصد مبتلایان به دمانس عروقی مشاهده شد. در 90 درصد از مبتلایان به دمانس عروقی، کانون های هایپودانس مشاهده گردید که تفاوت آن، از نظر آماری معنی دار است.
با توجه به این نکته که در این تحقیق، نتایج حاصل از بررسی تصویربرداری عصبی به وسیله سیتی اسکن و ام ارآی به طور مشخصی با نوع دمانس هم خوانی داشتند، به نظر می رسد می توان از این 2 تکنیک جهت تشخیص زود هنگام دمانس که موجب افزایش کیفیت و کمیت زندگی بیماران دمانسی می شود، استفاده نمود. با توجه به شیوع نسبی دمانس عروقی در بیماران ما به نظر میرسد عدم کنترل دقیق عامل خطر، از جمله پر فشاری خون، دیابت ملیتوس و هایپرلیپیدمی میتواند علت این فراوانی باشد که کنترل بهتر می تواند کمک کننده باشد.