تاثیر پیریدوکسین بر تهوع و استفراغ حاملگی

تهوع واستفراغ اوایل حاملگی، شکایت شایعی است که می تواند هزینه های اقتصادی و روانی سنگینی بر زن باردار و خانواده وی تحمیل کند. با توجه به این مساله که بسیاری از خانم های باردار به علت ترس از عوارض جانبی داروها بر روی جنین به دنبال دارو درمانی مناسب نمی روند، استفاده از ویتامین ها که ایمن بودنشان پذیرفته شده است، به عنوان خط اول درمان، مفید می باشند. در این مطالعه، تاثیر ویتامین ب 6 (پیریدوکسین) بر تهوع و استفراغ حاملگی در خانم های باردار با سن حاملگی زیر 16 هفته مورد بررسی قرار گرفته است.
در طول زمستان 1385، 70 خانم باردار زیر 16 هفته بارداری که با شکایت تهوع و استفراغ اوایل بارداری به یک مطب خصوصی و 4 مرکز بهداشتی درمانی شهری مراجعه نمودند، به صورت تصادفی در دو گروه قرار داده شدند. پس از اخذ رضایت نامه، یک گروه پیریدوکسین40 میلی گرم در روز به مدت 5 روز و به گروه دیگر دارونما، به روش دو سویه کور داده شد. بیماران شدت تهوع خود را بر اساس درجه مقایسه عینی (VAS) 24ساعت قبل از درمان و سپس دوبار در روز، در طی 5 روز درمان ثبت کردند و همچنین تعداد اپیزودهای استفراغ خود را در 24 ساعت قبل از درمان و 5 روز درمان ثبت کردند. سپس داده ها به کمک آزمون های t دو گروه مستقل، کای دو، تحلیل کوواریانس، ویلکاکسون، مان ویتنی و رگرسیون لجستیک رتبه ای تحت آنالیز قرار گرفتند.
میانگین تغییرات شدت تهوع بعد از درمان نسبت به شدت تهوع پایه، در گروه پیریدوکسین بیشتر از گروه دارونما بوده است (P=0.019). همچنین آزمون مان ویتنی نشان داد که تعداد اپیزودهای استفراغ در گروه پیریدوکسین به طور معنی داری بیش از گروه دارونما کاهش یافته است (P =0.019).
پیریدوکسین به طور مؤثری، تهوع و استفراغ اوایل بارداری را کاهش می دهد و می توان آن را با دوز 40 میلی گرم در روز به مدت 3 تا 4 روز تجویز کرد.