بررسی میزان بقای بیماران دچار سرطان مری تحت کمورادیوتراپی پس از جراحی و کمورادیوتراپی به تنهایی

به رغم این که در درمان سرطان مری موفقیت هایی بدست آمده است ولی هنوز این بدخیمی به صورت بیماری پیشرفته موضعی با پیش آگهی بسیار ضعیف بروز می کند.
ارزیابی تأثیر کمورادیوتراپی پس از جراحی(CRT-S) و کمورادیوتراپی(CRT) تنها در پیش آگهی این بیماران.
این مطالعه از نوع توصیفی- تحلیلی و گذشته نگر بود که در سال 1387 در بخش جراحی و رادیوتراپی بیمارستان رازی رشت انجام شد. 71 بیمار از سال 1383 الی 1385 ارزیابی شدند. پرونده های بیمارانی که کمورادیوتراپی تنها شده بودند و بیمارانی که ابتدا جراحی و سپس کمورادیوتراپی شده بودند تفکیک و ارزیابی شد. نتایج با نرم افزارspss بررسی و با آزمون های آماری بقا، Meier Kaplan- و Log-Rank تجزیه و تحلیل شد.
از 71 بیمار، 42 نفر (60%) مرد و 29 نفر(40%) زن بودند. میانگین سنی آنها 10 ± 66 ساله بود. از این تعداد 60 نفر (5/84%) دچار SCC (سرطان سلول سنگفرشی)، 5 نفر (7%) دچار AC (آدنوکارسینوم) و 6 مورد (5/8%) هم با تشخیص سرطان بدون ذکر نوع بافت شناسی بودند. از این تعداد 48 نفر (68%) درمان CRT و 23 بیمار(32%) درمان CRT-S شده بودند. در بیماران با ابتلای لنفاوی، بقا 5/11 ماه و در افراد بدون درگیری لنفاوی 5/14 ماه (p>0005) و بقای کل در بیماران زن و مرد به ترتیب 13 و 3/11 ماه بود که نشان از بقای بهتر زنان نسبت به مردان داشت. بقای کل در بیماران با درمان CRT، 5/11 ماه و در بیماران CRT-S، 13 ماه بود(p>0005). در کلیه بیماران متوسط بقا 12 ماه بود.
با این که در بسیاری از مطالعات به دنبال روش CRT-S بقای بهتری نسبت به روش CRT وجود داشت، اما اختلاف در میزان بقای دو گروه معنی دار نبود. بنابراین توصیه می شود CRT به تنهایی به عنوان یکی از روش های درمان سرطان مری در نظر گرفته شود.