مقایسه ی تحلیلی آزمون رشد زبان(TOLD) و نمونه گفتار در دو گروه کودکان مبتلا به آسیب ویژه ی زبانی و کودکان طبیعی همتای زبانی آن ها

آسیب ویژه ی زبانی یکی از اختلالات زبانی دوران رشد در کودکان است. در زبان فارسی مطالعات بسیار اندکی بر روی ویژگی های زبانی کودکان مبتلا به این اختلال انجام شده است. هدف از مطالعه ی حاضر پاسخ به این سؤال است که آیا بین توانمندی های زبانی کودکان مبتلا به آسیب ویژه ی زبانی با کودکان خردسال تری که بر اساس میانگین طول گفته (Mean Length of Utterance) با آن ها تطبیق یافته اند همسانی وجود دارد یا خیر.
در این مطالعه ی مورد- شاهدی، نتایج به دست آمده از 6 خرده آزمون اصلی آزمون رشد زبان و آنالیز نمونه ی گفتاری 12 کودک مبتلا به آسیب ویژه ی زبانی با 12 کودک طبیعی که بر اساس میانگین طول گفته با آن ها تطبیق یافته بودند، مورد مقایسه قرار گرفتند.
نتایج این مطالعه نشان داد در میانگین درصد استفاده از انواع مختلف واژه ها و تک واژها در گفتار، بین گروه مبتلا به آسیب ویژه ی زبانی و گروه کنترل تفاوت معنی داری دیده نمی شود. علیرغم همسان سازی بر اساس میانگین طول گفته، میانگین امتیاز بهره های زبان گفتاری، سازماندهی و معناشناسی و نیز میانگین نمرات استاندارد خرده آزمون های تقلید، واژگان ربطی و واژگان شفاهی در گروه مبتلا به SLI به طور معناداری پایین تر از گروه کنترل همتای زبانی آنهاست.
کودکان مبتلا به آسیب ویژه ی زبانی در برخی مهارت های زبانی از کودکان همتای MLU خود هم عقب ترند. داده های این پژوهش از این فرضیه که کودکان دارای MLU-m یکسان عملکردهای زبانی مشایه دارند حمایت نمی کنند. لازم است درمانگران در برنامه ریزی های درمانی به نقاط ضعف این کودکان نسبت به کودکان طبیعی دارای سطح زبانی مشابه توجه کنند.