مقایسه ی برخی از ویژگی های زبانی کودکان نارساخوان 8 و 7 ساله ی فارسی زبان با کودکان طبیعی

پژوهش حاضر برخی ویژگی های زبانی شامل: معناشناسی، نحو و واج شناسی را به عنوان مهارت های پایه ای مورد نیاز و تاثیرگذار بر روی مهارت خواندن در کودکان مبتلا به نارساخوانی مورد بررسی قرار می دهد.
در این پژوهش توصیفی- تحلیلی مقطعی، 40 کودک 7 تا 8 سال در دو گروه 20 نفره شامل کودکان مبتلا به نارساخوانی رشدی با میانگین سنی 100 ماه و گروه کودکان طبیعی با میانگین سنی107 ماه بر اساس نمونه گیری غیر تصادفی انتخاب و مقایسه شدند. برای به دست آوردن داده ها از پرسشنامه ی والدین، پرسشنامه ی معلم و متون انتخابی جهت ارزیابی های غیررسمی و از آزمون هوش ریون رنگی و آزمون خواندن و نارساخوانی نما جهت تشخیص قطعی و دقیق تر نارساخوانی استفاده شد سپس آزمون رشد زبان به منظور بررسی ویژگی های زبانی در دو گروه کودکان طبیعی و نارساخوان انجام شد. داده ها نیز با آزمون t مستقل و من ویتنی تحلیل شدند.
مقایسه ی میانگین نمرات استاندارد کودکان مبتلا به نارساخوانی با کودکان طبیعی در خرده آزمون های مهارت معناشناسی شامل: واژگان تصویری، واژگان ربطی و واژگان شفاهی نشان داد تفاوت معناداری بین دو گروه وجود دارد (05/0 > p). همچنین مقایسه ی میانگین نمرات استاندارد خرده آزمون های نحوی نیز شامل: درک دستوری، تقلید جمله و تکمیل دستوری نشان دهنده ی تفاوت معنادار در بین دو گروه بود (05/0 > p). در رابطه با مهارت واج شناختی مقایسه ی میانگین نمرات استاندارد خرده آزمون های تمایزگذاری کلمه و تحلیل واجی نشان دهنده ی تفاوت معنادار بین دو گروه بود (05/0>p)، ولی در خرده آزمون تولید کلمه تفاوت معناداری بین دو گروه مشاهده نگردید (05/0 < p).
با توجه به یافته های فوق به نظر می رسد که کودکان مبتلا به نارساخوانی در توانایی های زبانی شامل معناشناسی، نحو و واج شناسی در مقایسه با کودکان طبیعی هم سن خود ضعیف تر هستند. در نتیجه جای آن دارد که در کار بالینی و در کنار درمان های رایج کودکان مبتلا به نارساخوانی، ارزیابی دقیق و عمیق ویژگی های زبانی گنجانده شود و در صورت نیاز، گفتاردرمانی با تمرکز بر روی مهارت های زبانی در درمان این کودکان به کار گرفته شود.