تعاملات عدالت و پیشرفت در آموزه های قرآنی

بر اساس آموزه های قرآنی، پیشرفت واقعی و مبنایی در سایه توحید و یکتاپرستی اتفاق میافتد و هر گونه ارتقا و رشدی در زندگی دنیایی و حیات اخروی، محصول و نتیجه اعتقاد به وحدانیت الهی و برخورداری از حیات طیبه مؤمنانه و توحیدی است. همچنین توحید و ایمان به وحدانیت الهی، عالیترین مصداق عدالت و شرک و کفرورزی به خدای متعال بهعنوان بزرگترین ستمکاری و مبنای هرگونه پسرفت و حرکت قهقرایی انسانها و جوامع انسانی دانسته شده است که به تبع آن، میتوان این عاقبت را برای هرگونه ستمورزی متصور شد. در حقیقت ظلم اصلی، نشناختن حق عبودیت الهی و عدل اصلی، به جایآوردن عبادت خدا و عدم شرک به او میباشد. ازاینرو، میتوان این گونه نتیجه گرفت که هر گونه رشد، پیشرفت و تعالی مادی و معنوی در گرو توحید و عبودیت خالص الهی است و توحیدخواهی هم در گرو عدالتخواهی و نفی ستم و شرک است و آیات الهی، بهترین شاهد بر این مدعا هستند. بنابراین، یکی از شاخصه های جامعه پیشرفته و متعالی اسلامی، برقراری عدالت و محو ستم و ستمکاری است. این مفروض، بیانگر تعامل عدالت و پیشرفت میباشد و بر مبنای همین تعامل، میتوان راهکارهایی را جهت دستیابی به پیشرفت و تعالی مادی و معنوی دریافت نمود که در این نوشتار بهطور گذرا به مهمترین آنها پرداخته شده است.