تاثیر ایبوپروفن بر حملات صرع مقاوم به درمان در کودکان

به نظر می رسد در جریان تشنج، مسیرهای التهابی برانگیخته شده، در بافت تشنجی مزمن باقی می ماند و می تواند حتی به حمله ای دیگر منجر شود. بر پایه همین فرضیه، مطالعات متعددی انجام شده و تاثیر داروهای ضدالتهابی غیر استروئیدی را در کنترل حملات تشنج بررسی نموده اند ولی نتایج متفاوتی گزارش شده است. لذا در این مطالعه، تاثیر ایبوپروفن بر کنترل حملات صرع مقاوم به درمان در کودکان بررسی شده است.
این مطالعه کارآزمایی بالینی متقاطع و دوسوکور در طی سال های 86-1385 بر روی 30 بیمار (3 الی 13 ساله) مبتلا به صرع مقاوم به درمان صورت پذیرفت. ابتدا بیماران یک ماه تحت نظر قرار گرفتند، سپس به مدت دو ماه شربت ایبوپروفن با دوز mg/kg/day 30 در سه دوز تجویز شده و سپس به مدت یک ماه شربت قطع و در پی آن به مدت دو ماه دارونما با دوز مشابه به بیماران داده شد. در طی مطالعه، بیماران داروهای ضدصرع قبلی را نیز دریافت می داشتند. در هر یک از مراحل فوق، تعداد حملات، طول مدت هر حمله و عوارض احتمالی ثبت و سپس با استفاده از نرم افزارSSPS و آزمون های تی زوجی و مجذور کای مورد مقایسه قرار گرفت.
متوسط سن بیماران و سن شروع حملات تشنجی به ترتیب 22/3±23/7 سال و 43/2±73/2 سالگی بود. تعداد 13 مورد (3/43 درصد) از بیماران تشنج پارسیل کمپلکس و 17 بیمار (7/56 درصد) تشنج میوکلونیک داشتند. ایبوپروفن در 8 بیمار (7/26 درصد) موجب کاهش تعداد حملات شد و حتی در 4 مورد حملات قطع شده بود؛ در حالی که دارونما در 4 مورد (3/13 درصد) موجب کاهش تعداد حملات شد، اما این تفاوت معنادار نبود (434/0=p).
بر اساس یافته های این مطالعه بین ایبوپروفن و پلاسبو در کنترل حملات تشنجی، تفاوتی مشاهده نشد.