شهر ایرانی و راز پویایی

همواره در عرصه شهرسازی بحثهای گوناگونی پیرامون چگونگی رویکرد به فرایند برنامهریزی و طراحی شهری مطرح میشود. هر از گاهی هر یک از مکاتب فکری و نظری بر این رویکرد تاثیر گذاشته و باعث عرضه روش ها و منشهایی در شهرسازی می شود که نگرش جامعنگر، شهرسازی انسانگرا، نگرش راهبردی- ساختاری و برنامه راهبردی توسعه شهری از آن جمله است.
هر کدام از این روش ها چون در شرایط زمانی و مکانی متفاوتی عرضه می شود و ویژگی های منحصر به خود را دارد، از نقایص و کمبودهایی برخوردار است که قابل تعمیم به همه زمانها و مکانها نبوده و از انعطاف لازم نیز برخوردار نیست.
بهنظر میرسد که مکتبهای فکری ارزشگرا و مبتنی بر دانایی از موفقیتهای چشمگیر برخوردار بوده و ماندگاری و پایداری بیشتر و بهتری داشته است. این مقاله سعی برآن دارد تا گوشه هایی از ویژگی های شهرسازی ارزشگرا و داناییمحور را بشناساند.