درماتوفیبروم و تعیین میزان صحت تشخیص بالینی آن

مقدمهنمای بالینی تیپیک درماتوفیبروم ممکن است نیاز به بررسی آسیب شناسی را غیر ضروری نماید ولی هنوز اغلب متخصصین پوست برای تشخیص قطعی بیماری از هیستولوژی ضایعات کمک می گیرند. این مطالعه برای روشن شدن میزان صحت تشخیص بالینی و اهمیت بالینی دیگر ضایعاتی که در تشخیص افتراقی درماتوفیبروم مطرح هستند، در بخشهای پوست و آسیب شناسی بیمارستان امام رضا مشهد انجام گرفت.
روش کاردر یک مطالعه توصیفی تحلیلی مقطعی تمام پرونده های بیوپسی در بخش پوست و آسیب شناسی بیمارستان امام رضا (ع) بین سالهای 1363-1383 بررسی شد و مواردی که شامل درماتوفیبروم بود، جدا شده و پس از بازبینی مجدد لام ها، اطلاعات مورد نظر شامل سن، جنس، مدت ضایعه، اندازه ضایعه، نمای بالینی ضایعه، تشخیصهای بالینی و آزمایشگاهی، مورد تجزیه و تحلیل آماری به وسیله نرم افزار SPSS وآزمون های تی تست، دقیق فیشر، من ویتینی و لایک هود رتیو تست قرار گرفت.
نتایجدر این مطالعه 82 مورد درماتوفیبروم از 127 نمونه که با تشخیص بالینی درماتوفیروم بیوپسی شده بودند به تایید آسیب شناسی رسیده بود (ارزش اخباری مثبت56/64 %)، در 45 مورد بقیه هیدروآدنوم ندولر (7 مورد)، کیست اپیدرمال و کمدون (جمعا11 مورد) شایعترین تشخیصها بودند. به علاوه 32 مورد درماتو فیبروم در آسیب شناسی تشخیص داده شده بود که با تشخیصهای بالینی مختلفی (به ترتیب شیوع کلوئید، فیبروکراتوم،گلوموس تومور، کیست و...) ارسال گردیده بودند. لذا حساسیت تشیص بالینی برای مجموع 114 مورد درماتوفیبروم 72% بوده است. موارد درماتوفیبروم در زنها کمی شایعتر (57%) و اغلب به شکل ندول (72%) بدون علامت (9/76%) به اندازه 5 تا 15 میلیمترو بیشتر در اندامها (58%) بود.
نتیجه گیریتشخیص درماتوفیبروم تا حد قابل ملاحظه ای به آسیب شناسی متکی است و احتمالات مثبت کاذب و منفی کاذب برای تشخیص بالینی به ترتیب %5/35 و %28 می باشد.