مروری بر خواص دارویی کنگر فرنگی(آرتیشو)

کلمه Artichoke از کلمه ایتالیایی Articicco مشتق شده که بمعنی میوه کاج می باشد و آرتیشو هم مانند میوه کاج است. آرتیشو برای رشد نیاز به آب و باران فراوان دارد. گیاهی است پایا و دارای ساقه راست، شیاردار و به ارتفاع 0.2 تا 1.5 متر که منشا اولیه آن منطقه مدیترانه بوده است ولی امروزه به منظور تغذیه و استفاده های داروئی، پرورش آن در نواحی مختلف دنیا رایج شده است.
کنگر فرنگی ریشه حجیم و برگ های بسیار بزرگ، منقسم به قطعات نامنظم و دندانه دار دارد. سطح فوقانی پهنک برگ های آن نیز به رنگ سبز ولی سطح تحتانی آن به علت دارا بودن تارهای سفید رنگ و فراوان، پوشیده از کرک بنظر می رسد.
کاپیتول آن بسیار بزرگ و شامل گل های لوله ای، محصور در براکته هایی با ظاهر متفاوت (بر حسب نژادهای مختلف گیاه) است ولی این براکته ها در نژادهای مختلف، ممکن است در قسمت انتهایی، با ظاهر گرد یا نوک تیز و غیره باشد. ناحیه غیر آزاد براکته های آن که به قاعده کاپیتول پیوستگی پیدا می کند، گوشتدار و دارای ذخائر غذایی است. نهنج ضخیم و گوشتدار آن شامل گلهای زیبایی به رنگ آبی مایل به بنفش و میوه اش شفاف، به رنگ قهوه ای تیره و منتهی به تارهای سفید و متعددی در قسمت انتهایی است.
پرورش کنگر فرنگی از دو نظر، یکی به منظور تغذیه از قسمت گوشتدار براکته های آن و دیگری برای استفاده های دارویی صورت می گیرد.
این گیاه در ایران به نام خارجی آرتیشو (Artichaute)، معروف است. برگ آرتیشو از نظر درمانی دارای ارزش زیادی است.