کارکردهای رهایی بخش «یاد رنج متعالی» در رویارویی با رنج های انسان معاصر

این مقاله، با عطف توجه به الاهیات عملی سنت شیعی و جایگاه «رنج وجودی» در آن، می‌‌کوشد مدلی از هویت مشترک دینی و انسجام اجتماعی مبتنی بر «یاد رنج وجودی» در درون و در میان ادیان ابراهیمی و حتی غیرابراهیمی را پیشنهاد نماید. رنج وجودی و رهایی‌بخش که نمونه تاریخی آن را می‌‌توان در آلام پیامبر خاتم9 و اهل بیت: مشاهده کرد رنجی است خاتم و کمال‌یافته (به‌لحاظ تاریخی) که کمال آ ن را می‌‌توان در چهار عنصر اجتماعی بودن، عقلانی‌بودن، احساسی‌بودن، و وجودی‌بودن مشاهده کرد. یاد چنین رنجی که در گذشته رخ داده، می‌تواند راهی باشد مشترک، برای همزیستی اجتماعی و بین الادیانی در زمان کنونی، برای دوری گزیدن و رهایی از رنج‌‌های انسانی در حال و آینده، و برای تقریب افق‌‌های مشترک معنایی از زندگی. [i]. این مقاله، که ثمره مطالعات نویسنده در دانشگاه ویرجینیای آمریکا (در سال 2008 2009) است، با اساتید مختلف در دپارتمان دین‌‌شناسی، همچون عبدالعزیز ساشادینا(اسلام‌شناس)، پیتر اکس (استاد در فلسفه یهودی)، پل جونز (استاد در الاهیات لیبرال)، لری بوشارد (استاد در ادبیات و الاهیات تراژیک)، کیون هارت(استاد در پدیدارشناسی)، چارلز متیوز (استاد در اخلاق و الاهیات سیاسی)، و برخی از اساتید در دپارتمان جامعه‌‌شناسی مانند جیمز هانتر (استاد در دین و فرهنگ)، و بسیاری از دانشجویان دین‌‌شناسی و جامعه‌‌شناسی در دوره دکترا مورد گفت‌وگو قرار گرفته و سرانجام در میان اعضای هییت عملی و محققین «موسسه مطالعات پیشرفته در فرهنگ» (IASC) وابسته به دپارتمان جامعه‌شناسی دانشگاه ویرجینیا در ماه می 2009 به‌طور رسمی ارایه گردیده است.