مقایسه روش های مولکولی RAPD-PCR و DGGE-PCR در شناسایی لاکتوباسیلوس های جداسازی شده در طی رسیدن پنیر لیقوان

در این تحقیق با استفاده از دو روش مولکولی مستقل از کشت دی کد-پی سی آر (DGGE-PCR) و وابسته به کشت رپید-پی سی آر (RAPD-PCR)، تغییرات جمعیتی لاکتوباسیلوس های پنیر سنتی لیقوان بررسی شد. هر دو این تکنیک ها، توانایی بالایی در شناسایی و ردیابی این گروه از باکتری های اسیدلاکتیک نشان دادند. با این حال، تفاوت هایی نیز در نحوه شناسایی لاکتوباسیلوس های جداسازی شده در مراحل مختلف رسیدن دیده شد. در روش وابسته به کشت رپید لاکتوباسیلوس پلانتاروم، لاکتوباسیلوس پاراپلانتاروم و لاکتوباسیلوس برویس در محصول رسیده به عنوان جمعیت غالب شناسایی شدند. اما در روش مستقل از کشت دی کد حضور دو سویه لاکتوباسیلوس کرواتوس و ساکیی نیز دیده شد که در روش وابسته به کشت قابل شناسایی نبودند. از مزیت های روش رپید فراهم کردن داده هایی کمی برای جمعیت باکتریایی مختلف بود در حالی که روش دی کد، تنها قادر به فراهم آوردن داده هایی نیمه کمی بود. با توجه به محاسن و محدودیت های هر دو روش می توان گفت که هر دو این روش ها به تنهایی کامل نبوده و در صورت کاربرد تلفیقی، داده های قابل اطمینان تری ارائه خواهد شد.