تاثیر ورزش بر سرعت راه رفتن، میزان خستگی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

بیماری مولتیپل اسکلروزیس (ام اس) یک بیماری مزمن و خود ایمن است و همراه با مشکل ها و اختلال های متنوعی می باشد که منجر به ناتوانی های پیشرفته و فلجی می شود. ضعف عضلانی و خستگی در این بیماران، باعث کاهش فعالیت های روزانه می شود. همچنین، مطالعات نشان داده اند که کیفیت زندگی افراد مبتلا به ام اس پایین می باشد. اگرچه ورزش به طور معمول برای این بیماران مورد قبول است، ولی تاثیر آن ثابت نشده است. هدف از این مطالعه، بررسی تاثیر ورزش بر سرعت راه رفتن، میزان خستگی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس می باشد.
این کارآزمایی بالینی، به صورت تک گروهه بر روی 15 بیمار مبتلا به ام اس با ناتوانی خفیف تا متوسط انجام گرفت. درجه ناتوانی بیماران با استفاده از مقیاس EDSS، میزان خستگی با استفاده از مقیاس دیداری (VAS)، سرعت راه رفتن با استفاده از تست راه رفتن در مسیر 8 متری و کیفیت زندگی آنان با استفاده از پرسش نامه MS QOL-54 سنجیده شد. بیماران تحت ورزش های کششی و هوازی به صورت 3 جلسه در هفته در طول یک دوره 6 هفته ای قرار گرفتند.
بعد از ورزش، سرعت راه رفتن بیماران به طور معناداری افزایش یافت (0001/0(P= و میزان خستگی به طور معناداری کاهش یافت (001/0(P=. افزایش آماری معناداری، فقط در 4 بعد از کیفیت زندگی (ایفاء نقش در رابطه با وضعیت جسمی، انرژی، سرزندگی و درک از سلامتی) بعد از مداخله مشاهده شد.
نتایج نشان دادند که ورزش، سرعت راه رفتن بیماران مبتلا به ام اس را افزایش و میزان خستگی آنان را کاهش می دهد. همچنین، ورزش ممکن است به طور نسبی بر روی کیفیت زندگی این بیماران مؤثر باشد. لذا، با توجه به این که ورزش بر سرعت راه رفتن و میزان خستگی این بیماران موثر است، می توان به این بیماران انجام ورزش کششی و هوازی را توصیه کرد.