مطالعه تغییرات شاخص های هموستازی به دنبال بی تمرینی و تمر ین مجدد در موش های صحرایی نر

هدف پژوهش: هدف این پژوهش، مطالعه تاثیر 4 هفته بی تمرینی و تمرین مجدد به دنبال 8 هفته تمربن تداومی بر برخی شاخص های هموستازی در موش های صحرایی (وزن 5±296 گرم و سن 3 ماه) بوده است.
روش شناسی: 48 سر موش صحرایی با شرایط وزنی و سنی مشابه انتخاب و به طور تصادفی به 2 گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. سپس هر2 گروه به نوبه خود به 3 زیر گروه سطوح پایه، مرحله بی تمرینی و مرحله تمرین مجدد تقسیم شدند. پروتکل تمرینی ابتدا به مدت 8 هفته و هفته ای 5 جلسه و هر جلسه با سرعت و مدت تعیین شده اجرا شد. سپس پروتکل بی تمرینی برای مدت 4 هفته و پس از آن پروتکل 4 هفته ای تمرین مجدد اجرا شد. آنگاه خون گیری پروتکل های بی تمرینی و تمرین مجدد در سطوح پایه به دنبال 12 تا 14 ساعت ناشتایی در 3 مرحله با شرایط مشابه انجام گرفت. فیبرینوژن، APTT و PAI1 به ترتیب به روش های Clauss و زمان لخته شدن پلاسما بر حسب ثانیه و ELISA اندازه گیری شدند. داده ها با استفاده از آزمون اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی LSD (post hoc) و t مستقل تجزیه و تحلیل شدند (سطح معنی داری 05/0 pیافته های پژوهش: نتایج پژوهش نشان داد بی تمرینی باعث افزایش قابل توجه مقادیر فیبرینوژن و کاهش غیر معنی دار درAPTT شد که این تغییرات در گروه کنترل مشهودتر بوده است. تمرین مجدد 4 هفته ای نیز باعث کاهش قابل توجه فیبرینوژن شد؛ در حالی که تغییر قابل توجهی در مقادیر APTT ایجاد نکرد. از سوی دیگر 4 هفته بی تمریتی باعث افزایش PAI1 شد که این افزایش در مقایسه با گروه کنترل نیز معنی دار بوده است؛ اما تمرین مجدد باعث مهار این افزایش شده است. به علاوه مقادیر PAI1 در گروه تمرینی نیز کمتر از کنترل بوده است. با توجه به این نتایج می توان گفت بی تمرینی می تواند بر اثرات مطلوب ناشی از تمرین بر دستگاه انعقادی تاثیر بگذارد، به علاوه تمرین مجدد به ویژه در دستگاه انعقادی، اندکی تاثیر می گذارد.