بررسی مزیت مقیاس، مزیت کارآیی و مزیت جمعی محصولات زراعی دیم (مطالعه موردی، استان مازندران)

کشت محصولات زراعی در چند سال اخیر در کشور به منظور رسیدن به اهداف خودکفایی، از اهمیت بالایی برخوردار شده است. توجه به توسعه کشت محصولات زراعی به همراه بهبود کارآیی و تلاش برای افزایش عملکرد محصولات زراعی، می تواند به تحقق هر چه سریعتر و مناسب تر اهداف خودکفایی کمک شایانی نماید. این مطالعه به بررسی سه شاخص مزیت کارآیی، مزیت مقیاس و مزیت جمعی (به عنوان شاخصی جامع از مزیت نسبی) در محصولات زراعی دیم استان مازندران می پردازد. نتایج نشان می دهد که شهرستان های این استان در تولید محصولات زراعی دیم در 28/57 درصد موارد دارای مزیت مقیاس، 08/64 درصد دارای مزیت کارآیی و 08/64 درصد دارای مزیت جمعی می باشند و مزیت نسبی بیشتری را نسبت به متوسط استانی داشته اند. همچنین، این استان در مقایسه با متوسط کشوری در محصولات لوبیا، پنبه، توتون و تنباکو، نیشکر، سیب زمینی، پیاز، گوجه فرنگی، خیار، ذرت دانه ای، شبدر، سویا و کلزا دارای مزیت مقیاس است، اما در تولید هیچ یک از محصولات مزیت کارآیی نداشته است. لذا، با توجه به عدم مزیت کارآیی استان مازندران برای این محصولات در مقایسه با متوسط کشوری، سیاست گذاری ها جهت توسعه سطوح زیر کشت برای این محصولات مناسب نبوده و تلاش جهت بهبود بهره وری و عملکرد این محصولات، راهکار سیاستی مناسب تری خواهد بود. همچنین، نتایج نشان می دهد که شاخص جمعی مزیت بیانگر مزیت نسبی استان مازندران در محصولات توتون و تنباکو، نیشکر، سیب زمینی، پیاز، خیار، ذرت دانه ای، شبدر، سویا و کلزا می باشد.