بهبود شاخصهای فرمان پذیری خودرو از طریق بهینه سازی هندسی مکانیزم فرمان

فرمان پذیری یک خودرو که بیانگر رفتار دینامیکی آن در حرکت بر روی مسیرهای منحنی است متاثر از ویژگی های هندسی و عملکردی ساز و کارهای گوناگون به کار رفته در خودرو نظیر سیستم فرمان، سیستم تعلیق و سیستم ترمز می باشد. بر این اساس در طراحی هر یک از سیستمهای یاد شده باید تاثیر ویژگی های آن سیستم در فرمان پذیری خودرو به عنوان یکی از معیارهای مهم در نظر گرفته شود. در این مقاله تاثیر هندسه (و به طور مشخص مختصات اتصالات و لوله ها) ساز و کار دنده شانه ای به کار رفته در سیستمهای معمول فرمان بر فرمان پذیری خودرو بررسی شده و روش جدیدی برای دستیابی به بهترین کیفیت فرمان پذیری با استفاده از الگوریتمهای ژنتیک پیشنهاد شده است. بدین منظور مدل دینامیکی فرمان دنده شانه ای با مدل دینامیکی کل خودرو تلفیق شده و پارامترهای دینامیکی و قیدهای سینماتیکی ساز و کار فرمان در مدل دینامیکی مناسبی که با استفاده از مدل خطی تایر برای بررسی فرمان پذیری خودرو انتخاب شده ادغام گردیده است. سپس معادلاتی که به این طریق بدست می آید به ازاء ورودی پله ای با غربیلک فرمان و به کمک نرم افزار MATLAB حل شده و مقادیر شاخصهای فرمان پذیری خودروی مورد نظر محاسبه شده و مورد بحث قرار گرفته است. همچنین دلائل به کارگیری الگوریتم ژنتیک برای یافتن مختصات بهینه اتصالات ساز و کار فرمان و مزایای استفاده از این روش توضیح داده شده است.