مطالعه وضعیت ارجاع و علل زمینه ساز ارجاع و وضعیت بیماران ارجاعی از مراکز درمانی به اورژانس مرکز پزشکی کودکان تبریز

هنگامی که بیمار به خدماتی نیاز دارد که فراتر از منابع موجود در یک بیمارستان باشد باید به مرکز دیگری ارجاع داده شود. تصمیم گیری برای ارجاع باید بر اساس بررسی مزایا و خطرات آن صورت گیرد. هدف از این مطالعه تعیین کمبودها و مشکلات مرتبط با ارجاع در مبدا و حین انتقال، تعیین کمبودها در اورژانس مرکز پزشکی کودکان و پیامد بیماران ارجاع شده به این مرکز می باشد.
این مطالعه دارای طرح مقطعی بوده و در مدت 6 ماه با مراجعه بیماران اورژانسی به اورژانس مرکز پزشکی کودکان تبریز از طریق مشاهده و تکمیل فرم انجام گرفت. وضعیت بیماران پس از اعزام نیز در بخشها جهت بررسی پیامد، پیگیری شد.
از میان 401 مورد ارجاع شده به اورژانس مرکز پزشکی کودکان تبریز، شایعترین علل ارجاع نبود متخصص در 4/9درصد موارد، کمبود امکانات و نبود تجهیزات تشخیصی در 2/7 درصد، تشنج در6/6 درصد، دیسترس شدید تنفسی در8/5درصد، نیاز به NICU در 5درصد موارد بود. در 8/75درصد موارد هماهنگی لازم قبل از ارجاع صورت گرفته بود. در هیچ یک از موارد دستیار اطفال یا پزشک عمومی همراه بیمار نبود. در 5/19درصد موارد پرستار همراه بیمار بود. در 67 درصد موارد کنترل علایم حیاتی در حین انتقال انجام نگرفته بود و 5/12 درصد کودکان در طول مسیر فوت کردند.
مشکلات عمده در فرآیند ارجاع شامل تجهیز نبودن آمبولانس ها، اعزام با وسیله شخصی، همراه نبودن فرد متبحر در احیا و مراقبت تنفسی با بیماران بدحال، مانیتورینگ ناکافی در طول مسیر، ارجاع غیر ضروری و در برخی از موارد مشکل عمده کم بودن تختهای بخشهای مراقبت ویژه بیمارستان مبدا بود.