روش پایان بندی در شعر قیصر امین پور

توجه به کلام پایانی در شعر از دیرباز مورد توجه شاعران بوده است. این توجه در سروده های کلاسیک به صورت حسن مقطع و رد المطلع، و در شعر نو به شکل شیوه ای که نیما آن را «برگردان» نامیده است، به چشم می خورد. پس از نیما توجه به پایان اشعار از حد کاربرد شیوه برگردان شعری فراتر رفته و در مسیر تکاملی شعر جای خود را به آنچه در دوره اخیر «پایان بندی» (Ending) می گویند، داده است. بسامد و تنوع شیوه های پایان بندی، شعر قیصر امین پور را از زیبایی و قدرت تاثیر دوچندانی برخوردار کرده است. این توجه به «پایان بندی» و نوآوری در این شیوه به اندازه ای است که می توان وی را در پردازش پایانی شعر، شاعری خلاق و صاحبسبک خواند. در این پژوهش، با نگاهی کوتاه به سیر توجه به پایانه اشعار و ضمن بیان کارکرد شگفت این شیو ه، شگردها و نوآوری های قیصر در پایان بندی اشعارش دسته بندی و بررسی شده است.