فرهنگ و پساساختارگرایی

رویکرد پساساختارگرایانه به فرهنگ از بن بست فکری رویکرد ساختارگرایانه حاصل می شود و باید از ساختارهای پیشینی به در آید. پساساختارگرایی وجه منعطف، سیال و گریزنده فرهنگ را برجسته کرده و در تبارشناسی خود به «دانش» و در دیرینه شناسی خود به «قدرت» تکیه می کند، بنابراین قائل به این است که همواره صورت هایی از گفتمان مسلط وجود دارند که با صورت هایی از گفتمان های ستیزنده مواجهند و عرصه اجتماعی، عرصه رویارویی های بی وقفه شبکه های معنایی است. نباید فرهنگ را چنان تصور کرد که گویی تحت یک نظام مرکزی معنایی مبتنی بر یک اصل استوار است، بلکه فرهنگ حامل تنازعات و کشاکش هایی است که نسبی گرایی مولود آن است.
در این نوشتار علاوه بر بررسی مولفه نسبی گرایی در پساساختارگرایی به دنبال این هستیم که بگوییم پساساختارگراها گرچه از محدودیت های ساختارگرایی افراطی فرار می کنند و مدعی آنند که هیچ معرفت معتبر و حقیقت نابی وجود ندارد و تنها حوادثی پراکنده منجر به شکل گیری یک نظام حقیقت جدید و آغاز دوره ای تاریخی می شود و پیدایش پساساختارگرایی را نیز باید معلول تصادف دانست به نوعی نسبی گرایی و شکاکیت پسامدرن می رسند ولی هنگامی که به تبارشناسی و بررسی روابط میان نهادها و گفتمان ها می پردازند قائل به نوعی نظم و ساختار در تولید گفتمان ها می شوند که آن ها را از پساساختارگرا بودن مبرا می دارد.