گفتگو با فارغ التحصیلان: گفتگو با امین علیپور

اشاره فارغ التحصیلان دانشگاه مذاهب اسلامی پس از فراغت تحصیل، به دلیل نوع آموزه هایی که در دانشگاه مذاهب اسلامی با آن آشنا شده اند، در هر محیطی که قرار بگیرند، به نوعی متاثر از این آموزه ها خواهند بود. «گفتگو با فارغ التحصیلان» میکوشد تا کارکرد فرهنگ تقریب را در تغییر دیدگاه های دانشآموختگان دانشگاه و آشنایی آنان با فضای صمیمیت و مهر را مورد بازبینی قرار دهد، از وضعیت فعلی آنان مطلع شود و یاد آور خاطرات شیرین دوران تحصیلشان باشد.
جناب آقای علیپور، نحوه آشنایی خودرا با دانشگاه مذاهب اسلامی توضیح دهید؟ آشنایی بنده با دانشگاه مذاهب اسلامی به سال 1377 و از طریق دفترچه راهنمای انتخاب رشته بر می گردد که از این طریق به انتخاب رشته مورد علاقه ام یعنی فقه شافعی پرداختم؛پس از مطالعه بنده چون در خانواده ای مذهبی بزرگ شدم و علاقه و شوق وافری به دین و مسائل دینی و مذهبی خصوصا مذهب امام شافعی، رحمه الله علیه، داشتم، لذا گمشده خود را یافته و به آرزوی دیرینه خود رسیدم. از این رو لحظه ای درنگ نکردم و رشته فقه شافعی این دانشگاه را در میان رشته های انتخابی قرار دادم و خوشبختانه با توفیق خداوند متعال جواز ورود به دانشگاه مذاهب اسلامی و رشته مورد علاقه ام را به دست آوردم. تحلیل شما از وضعیت آموزشی و فرهنگی دانشگاه مذاهب اسلامی چیست؟ به نظر من با توجه به نقاط قوت و ضعف وضعیت فرهنگی و آموزشی دانشگاه مذاهب اسلامی و در مقایسه با دیگر دانشگاه های ایران، تا جایی که من اطلاع دارم، میتوان گفت که وضعیت فرهنگی و آموزشی خصوصا وضعیت آموزشی این دانشگاه نسبتا رضایت بخش است. امید است که مسئولین محترم دانشگاه در تداوم و پیشرفت این مهم بیش از پیش تلاش نمایند؛ و به تقویت نقاط قوت و مثبت، بپردازد و به برطرف نمودن نقاط ضعف و منفی بپردازد. به نظر شما دانشگاه مذاهب اسلامی باید نسبت به چه مسائلی اهتمام ورزد؟ به نظر من شایسته است مسئولان محترم دانشگاه مذاهب اسلامی در راستای تحقق هدف اساسی این دانشگاه، که آن هم تقریب و وحدت میان دانشجویان مذاهب مختلف اسلامی اعم از اهل تسنن و اهل تشیع است، بیشتر از پیش تلاش کنند. چه قدر زیبنده است مسئولان دانشگاه با دلسوزی و خیرخواهی هر چه بیشتر، زمینه را برای ایجاد این روحیه فراهم نمایند تا دانشجویان با هم صمیمی تر و نزدیکتر باشند؛ به افکار و آرای همدیگر احترام بگذارند؛ همدیگر را تحمل کنند؛ و خدای ناکرده جو بی اعتمادی و عدم آرامش و نگرانی و دغدغه میانشان به وجود نیاید. لطفا کمی درباره موضوع پایان نامه مقطع کارشناسی ارشدتان توضیح بفرمائید؟ موضوع پایان نامه مقطع کارشناسی ارشد این جانب، در ارتباط با حجیت اجماع بود. اجماع بنا به تعریف اکثر دانشمندان اسلامی به معنای اتفاق نظر مجتهدان اسلامی پس از وفات پیامبر(ص) در زمانی از زمانها بر سر یک مسئله دینی، است. اینکه آیا اجماع با این معنی پس از قرآن و سنت، حجت است یا خیر؛ اجماع در چه مواردی ممکن است صورت گیرد؛ میزان حجیت آن تا چه اندازه است؛ آیا حجیت اجماع در یک مسئله همیشگی است که در نتیجه مخالفت با آن در هیچ زمان و مکانی و تحت هیچ شرایطی جایز نباشد و مخالفت با آن همانند مخالفت با قرآن و سنت نبوی است یا اینکه حجیت اجماع مقطعی و تابع مصالح عمومی جامعه اسلامی است؛ در این موارد میان دانشمندان اسلامی اختلاف نظر و بلکه اختلاف رویکرد وجود دارد. بنده در نظر داشتم با تحقیق و پژوهش در آراء و اقوال دانشمندان و بررسی ادله مخالفان و موافقان حجیت اجماع، رای و قول راجح و موضع گیری درست را به دست آورم. با یاری و توفیق پروردگار و زحمات و راهنمایی های دلسوزانه استاد گرانقدر جناب آقای دکتر ضیائی تا حدودی در این زمینه پیش رفتم، اما بنا به دلایلی چند از جمله وجود مشکلات و مشغولیتهای زیاد، نتوانستم آنگونه که بایسته است، موفقیت کافی و لازم را کسب نمایم و به هدف خود برسم. امید است در آینده بتوانم در صدد این مهم برآیم. به نظر شما با در نظر گرفتن نگاهی نقادانه به تدریس رشته فقه شافعی در ایران، چه نکاتی درباره ارائه این رشته در دانشگاه های ایران می توان گفت؟ در حال حاضر رشته فقه شافعی در ایران، تنها در سه دانشگاه تدریس می شود: دانشگاه تهران؛ دانشگاه مذاهب اسلامی و دانشگاه کردستان. خوشبختانه تدریس این رشته در دانشگاه های فوق الذکر به ویژه دانشگاه تهران و دانشگاه مذاهب اسلامی، موفقیت چشمگیری داشته و این هم مرهون زحمات و تلاشهای بی دریغ و خیرخواهانه و دلسوزانه اساتید محترم، به خصوص اساتید گرانقدر و محبوب، جناب آقای دکتر ضیائی و دکتر امیدی است. بنده میتوانم به صراحت بگویم: اگر در این رشته موفقیتهایی نصیبم شده، پس از یاری و توفیق خدا، مرهون زحمات این دو بزرگوار است. از خداوند متعال مسئلت مینمایم که به این بزرگواران طول عمر با برکت عنایت فرماید. از شیرینترین و تلخترین خاطرات خود در دانشگاه مذاهب اسلامی بگویید. تقریبا دوره چهار ساله مقطع کارشناسی در دانشگاه مذاهب اسلامی، همه اش پر از خاطرات شیرین و به یاد ماندنی است، اما در میان این همه خاطرات شیرین، خاطرات اردوهای سیاحتی و تفریحی به بعضی از مناطق ایران از جمله مناطق شمال، مناطق جنوب، و شهرهای مشهد، شیراز و...، بیشتر می درخشد؛ چرا که در این سفرها دانشجویان مذاهب مختلف به همراه بعضی از مسئولین و اساتید و کارمندان دانشگاه در نهایت صفا و صمیمیت و محبت و یکدلی، شیرین ترین و زیباترین روزهای زندگی خود را در این اردوها می گذراندند. هر جا صفا و صمیمیت و محبت باشد، دنیا به یک بهشت تبدیل می شود که همه افراد آن بدون کم ترین دغدغه و نگرانی و اضطراب، از امکانات و نعمتهای خدادادی بهره مند می شوند و شیرینترین و زیباترین روزهای عمرشان را در جوی سرشار از محبت و عشق و وفاداری و صمیمیت، با هم به سر می برند. به نظر بنده یکی از عوامل بسیار مهم در موفقیت دانشجویان دوره ما، که به اتفاق همه مسئولین، اساتید، دانشجویان، کارمندان و کارکنان این دانشگاه به دوره طلائی دانشگاه مذاهب اسلامی مشهور است، همین اردوهای سیاحتی و تفریحی بوده که با توجه به تعداد اندک دانشجویان آن دوره، امکان اردوهای متعددی وجود داشت. در این اردوها دانشجویان خیلی با هم صمیمی و نزدیک و یکدل بودند؛ مشکلات و دغدغه ها و نگرانی های قبلی را فراموش می کردند و نوعی اطمینان و آرامش فکری و روحی در میانشان به وجود می آمد که در موفقیتشان بسیار مؤثر بود. بنابراین، به نظر میرسد، برای تکرار آن موفقیتها و دوران طلائی و در راه عملی کردن بخشی از رسالت دانشگاه، شایسته است که مسئولان محترم به این امر توجه و اهتمام بیشتری ورزند و اردوهای بیشتری برای دانشجویان تدارک ببینند. البته ناگفته نماند که با جمعی از دانشجویان نخبه همراه رئیس دانشگاه جناب آقای دکتر بی آزار شیرازی و استاد گرامی جناب آقای دکتر نعمتی، اردوی چند روزه به کشورهای ترکیه و سوریه داشتیم که تمام طول سفر پر از خاطرات شیرین و به یادماندنی بود. اینکه سؤال کردید از تلخ ترین خاطره خود در دانشگاه مذاهب اسلامی بگوئید، باید اذعان کنم که خاطرات شیرین و خوش آن قدر زیادند که هیچ خاطره تلخی به یاد ندارم تا تلخترین آن را بگویم.
در پایان مطلب خاصی اگر دارید بیان فرمایید؟ در پایان، ضمن تشکر از زحمات و تلاشهای شما و دست اندرکاران نشریه فروغ وحدت و آرزوی موفقیت روزافزون برای شما، از دانشجویان عزیز این انتظار را دارم که سعی کنند قبل از هر چیز با بهره گیری از نیروی تقوا و اخلاص و صداقت، میان خود جوی پر از صفا و صمیمیت و محبت و یکدلی ایجاد نمایند و در دورانی که با هم هستند، بر اساس تقوا و نیکوکاری با همدیگر، ارتباط و همکاری داشته باشند تا به ندای «و تعاونوا علی البر و التقوی» لبیک گویند. هر یک را براساس اخلاص و صداقت و تقوا بسنجند نه بر اساس تعصبات مذهبی و ظاهر و شعار.به افکار و آرای همدیگر احترام بگذارند؛ همدیگر را تحمل کنند و تنها در این صورت است که در مسیر فطرت و سرشت انسانی خود قرار می گیرند؛ پروردگار را از خود راضی کرده و روز به روز در امور زندگانی خود از جمله تحصیل و آموزش موفق می شوند و همه تلاشها و فعالیتهایشان معنادار و مؤثر خواهد شد واین را بدانند و به همه اعلام کنند که تنها موفقیت و پیشرفت در زمینه مسائل علمی کافی نیست؛ بلکه موفقیت و پیشرفت در زمینه مسائل اخلاقی و تربیتی مهم تر از هر چیز است تا پس از فارغالتحصیل شدن، آثار پربرکت این مدت به میان خانواده و جامعه هم کشانده شود و اکنون که ناچارا جسمهایشان از هم جدا شده، اما قلبا با هم در ارتباط باشند. توصیه دیگر من به دانشجویان گرامی این است که از فرصتهای موجود، حداکثر استفاده درست را نمایند؛ چرا که فرصتهای موجود، تکرار نخواهند شد.