بررسی نظام سکونتگاهی استان یزد - نظام شهرنشینی

شبکه‏ ی شهری و روستایی مستقر در حوزه ‏های جغرافیایی در تعامل با یکدیگر نظام پیچیده‏ ای را عرضه داشته ‏اند که ماحاصل آن نظام سکونتگاهی است. بررسی نظام سکونتگاهی در فرآیند توسعه ‏ی منطقه‏ ای از مباحث کلیدی است. در این بین استان یزد با جغرافیای منحصر به فرد خود، وارث الگوی زیست اولیه است که به دلیل صعوبت طبیعی در گذر زمان به صورت کانون‏ های گسسته‏ ی سکونتگاهی، به حیات خود ادامه داده ‏اند. لیکن نقاط شهری آن به تبع از اقتصاد ملی مقتضیات منطقه ‏ای از رشد سریع تری برخوردار بوده ‏اند؛ به گونه ‏ای که به تدریج پیوند ارگانیک جامعه‏ ی شهری و روستایی استان تضعیف گشته و زمینه‏ ی رکود و تخلیه روستاها و بالاخره ناپایداری سکونتگاه ها را فراهم آورده است. به نحوی که نظام سکونتگاهی استان از الگوی بسیار پراکنده‏ ی روستایی، به سمت الگوی عمدتا متمرکز شهری، آن هم نه به صورت منطقی، گرایش یافته است. تخلیه ‏ی بیش از43 روستاهای استان و تمرکز قریب 60 درصد از جمعیت شهری آن در شهر یزد موید این امر است.