کسوف در منظومه ارزش ها

دو دهه از آن روز حادثه می گذرد؛ روزی آبستن رخدادی که نظاره کنندگانش اگر هم بخواهند نخواهند توانست حتی جزئیات آن را از بستر ذهن بزدایند.
بامداد تب آلودی بود و اگر چه آن پیشوای مرشد سالیان عمرش فزونی گرفته چند شب بود که در بستر بیماری به سر می برد لیک باز هم خبر آن بامداد با آهنگ بغض آلود گوینده، بغض پنهان ملتی منتظر را هویدا کرد و بانگ خاموش در سویدای دل ها را برآورد.
آری آن که توانسته بود چنان آسان بر دل ها چیرگی یابد باید هم چنین دشوار از دل ها کنده شود. آن چهره پرتوفشان که نزدیک به ده سال به چشم می آمد و چشم نافذ آن دنیاگریز که تا ژرفای وجود آدمی رخنه می کرد دیگر از میانه رخت بر بسته سرایی را گزیده بود که یادش لحظه ای او را رها نکرد و به سان جلودارش مولی الموالی علی نفس آسوده را از او ستانده بود و از همین رو در واپسین دم با دلی آرام از این گذرگاه گذشت بی آن که جز از خدا، ترس را نیازمود و هراس از هیچ رویدادی را نچشید تا جایی که مرگ را هم با همه هراس آوری چونان بره ای رام به سینه فشرد.