تاثیر موبیلیزاسیون درجه ی 1 مفصل پاتلوفمورال در کاهش درد و خشکی مفصل و بهبود عملکرد فیزیکی بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو

استئوآرتریت زانو یکی از معمول ترین بیماری ها بوده و محدودیت های بسیاری برای بشر ایجاد نموده است. روش های متعددی جهت درمان این بیماری وجود دارد. هدف از این مطالعه، تعیین تاثیر موبیلیزاسیون درجه ی یک مفصل پاتلوفمورال بر کاهش درد و خشکی مفصل و بهبود عملکرد فیزیکی در بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو بود.
این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی یکسوکور بوده و در کلینیک فیزیوتراپی درمانگاه شهر مس سرچشمه انجام شد. روش نمونه گیری از نوع تصادفی بود. جهت ارزیابی بهبودی، از شاخص WOMAC (مجموع همه ی داده های حاصل از پرسشنامه WOMAC) استفاده و ارزیابی قبل و بعد از درمان و یک هفته بعد از درمان انجام شد. 30 بیمار با تشخیص استئوآرتریت زانو، درجه ی 2 یا 3 که سایر شرایط ورود به مطالعه را داشتند، به طور تصادفی به 3 گروه تقسیم شدند. درمان در هر یک از این 3 گروه بدین شرح بود: گروه اول: موبیلیزاسیون و تمرین درمانی، گروه دوم: تمرین درمانی و گروه سوم: موبیلیزاسیون. ضمنا، اولتراسوند با شدت زیر w/cm2 2/0 به مدت 3 دقیقه به عنوان پلاسبو برای همه ی گروه ها استفاده شد. مدت درمان، 10 جلسه در 3 هفته بود. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های آماری ناپارامتریک استفاده و سطح معنی داری 05/0 در نظر گرفته شد.
در گروه اول، شاخص WOMAC از 69/9±5/61 در قبل از درمان به 88/11±7/49 در بعد از درمان (005/0p=) و در گروه دوم از 24/17±7/56 در قبل از درمان به 90/19±2/45 در بعد از درمان (022/0p=) و در گروه سوم از 51/16±6/59 در قبل از درمان به 72/19±7/47 در بعد از درمان (059/0p=) کاهش یافت. اختلاف شاخص WOMAC در جلسه ی پیگیری نسبت به قبل از درمان تنها در گروه اول معنی دار بود که به 73/11±1/50 کاهش یافت (005/0p=).
این مطالعه نشان داد که موبیلیزاسیون درجه ی 1 مفصل پاتلوفمورال می تواند باعث شود که تاثیر تمرین درمانی در کاهش درد و خشکی مفصل و بهبود عملکرد فیزیکی بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو درجه ی 2 یا 3 حداقل برای مدتی حدود یک هفته ادامه یابد.