بررسی اثر بایت پلن بر روی فعالیت الکترومیوگرافی عضلات ماضغه بیماران با اختلالات مفصل گیجگاهی فکی

بایت پلن ها یک وسیله مهم در جهت تشخیص و درمان بیماران با اختلالات مفصل گیجگاهی فکی(T.M.J) می باشند.

هدف از این تحقیق بررسی اثر این وسیله بر فعالیت الکترومیوگرافیک عضلات ماضغه بوده است.

برای این منظور تعداد 25 بیمار با ناراحتی T.M.J انتخاب شدند. از این افراد قبل از ساخت بایت‌پلن از عضلات ماستر و تمپورال طرف راست و چپ الکترومیوگرافی توسط الکترود سطحی گرفته شد و در ضمن در هر دو عضله ثبت امواج در سه موقعیت استراحت (r) حداکثر بستن (co) و حداکثر فشردن دندانها (cl)گرفته شد. سپس از این بیماران قالبگیری شد و بایت‌پلن نوع ماگزیلاری از جنس آکریل‌گرما سخت ساخته شد و به مدت 3 ماه فقط شبها استفاده شد. بعد از اتمام این دوره, مجددا از این بیماران الکترومیوگرافی گرفته شد و مقدار فعالیت عضلات ماستر و تمپورال ثبت شد و سپس به کمک آزمون آماری‌ Pair-t-test مورد آنالیز قرار گرفت.

میانگین آمپلی‌تود عضلات ماستر و تمپورال در هر سه حالت r و co ,cl بعد از استفاده از بایت‌پلن دچار کاهش شده که از نظر آماری این اختلاف معنی‌دار بود (P<0.05). میانگین دیوریشن عضله تمپورال در تمامی حالات و همچنین عضله ماستر در حالت cl نیز بعد از درمان کاهش یافته که این اختلاف نیز از نظر آماری معنی‌دار بود (P<0.05). اما در میانگین دیوریشن عضله ماستر در حالتهای r و co قبل و بعد از درمان با بایت‌پلن اختلاف معنی‌‌داری مشاهده نشده است. بحث: نتیجه کلی اینکه بایت‌پلن در بیماران با اختلالات T.M.Jباعث کاهش فعالیت الکترومیوگرافیک عضلات ماضغه و در نتیجه کاهش انقباضات این عضلات شده و میزان آمپلی‌تود و دیوریشن امواج الکترومیوگرافی را بخصوص در عضله تمپورال کاهش می‌دهد که این مساله می‌تواند به علت اهمیت بیشتر عضله تمپورال در تعیین موقعیت وضعیتی و بستن مندیبل باشد.