زبان تفکر: واقعیتها و خیالها

در طول تاریخ، محققان امر فراگیری زبان در تلاش بوده اند تا مسئله فراگیری زبان را که ذهن بشر را به خود مشغول کرده است توصیف و تشریح نمایند. در این راستا، دو مکتب فلسفی تجربه گرایی و عقل گرایی همیشه با هم در تعارض بوده اند. یک گروه از مکتب تجربه گرایی (یعنی مثبت گرایان) نقش ذهن را در یادگیری حذف می کنند و ادعا می کنند که قرار گرفتن در معرض زبان به تنهایی می تواند باعث فراگیری زبان شود. از طرف دیگر، طرفداران مکتب عقل گرایی مهمترین نقش در یادگیری زبان را به ذهن منتسب می کنند. این گروه ادعا می کنند که انسان دارای استعدادی ذاتی به نام زبان تفکر است که با قرار گرفتن در معرض زبان طبیعی (مادری) فعال شده و زبان طبیعی را فرا می گیرد. قرار گرفتن در معرض زبان طبیعی که به نظر چامسکی (1980) آینه زبان تفکر است تنها زبان تفکر را فعال می کند و بنابراین نقش عمده ای در کیفیت زبان تفکر ندارد. در این مقاله انتقادی، بحث می شود که علیرغم شهرت و آوازه این نظریه شواهد نظری و تجربی موجود نظریه زبان تفکر را باطل می سازد: توانایی خود تعبیری زبان تفکر(self-(interpretive، عدم دسترسی پردازش های شناختی به مفاهیم حقیقت-مدار (truth-conditional (meaning تجربه های معنادار، عدم امکان آزمون حافظه جهت آزمایش آن، مشکلات نظریه تخصیص دهنیmodulaity)) و ارتباط آن با سیستم مرکزی ذهن و همچنین تکامل بیولوژیکی مشکلاتی هستند که نظریه زبان تفکر را به چالش می کشاند. در پایان این مقاله با در نظر گرفتن مشکلات نظریه زبان تفکر که زیر بنای دستور جهانی چامسکی را تشکیل می دهد، چار چوبی بر پایه نظریه های ویتگنشتاین و ویگوتسکی ارایه شده است که شاید بتواند پدیده زبان آموزی را بهتر توجیه نماید.