سطح LDL کوچک و چگال، لیپید ها و لیپوپروتئین ها در بیماران مبتلا به گرفتگی عروق کرونر و افراد سالم

ذرات لیپوپروتئین با چگالی کم(LDL) از نظر اندازه، چگالی و ترکیب لیپیدی، هتروژن می باشند. اعتقاد بر این است که از میات ذرات LDL، ذرات کوچکتر و چگالترLDL به دلیل برداشت آسانتر آن ها توسط دیواره عروق، مستعد بودن به اکسیداسیون، تمایل کم برای اتصال به گیرنده LDL و تمایل بالا برای اتصال به پروتئوگلیکان های دیواره سرخرگ آتروژن می باشند. بنابراین آن ها به میزان زیادی مرتبط با بیماری عروق کرونر(CAD) می باشند. هدف از این مطالعه مقایسه سطحsdLDL در بیماران مبتلا به گرفتگی عروق کرونر و افراد سالم می باشد.
در این مطالعه که به صورت مقطعی – مقایسه ای و موردی – شاهدی انجام شده است سطح sdLDL در 86 بیمار مبتلا به گرفتگی عروق کرونر، 35بیمار قلبی بدون گرفتگی عروق کرونر تایید شده با آنژیوگرافی و 30 فرد سالم تعیین شد. اندازه گیری sdLDL توسط سنجش هموژنوس مستقیم LDL-C در مایع رویی باقیمانده پس از رسوب دهی توسط هپارین- منیزیم انجام شد.
با استفاده از آزمون ANOVA مشخص شد که سطح sdLDL در بیماران مبتلا به گرفتگی عروق کرونر بالاتر از گروه بیمار قلبی بدون گرفتگی عروق کرونر و افراد سالم بود (به ترتیب 1/7±54/21، 4/4±88/16 و 5±45/15 و 001/0P=). همچنین توسط آنالیز رگرسیون خطی و ضریب همبستگی پیرسون نشان داده شد که sdLDL دارای یک ارتباط مثبت با تری گلیسرید (494/0 = r)، کلسترول (354/0 = r) و LDL-C (749/0 = r) و دارای یک ارتباط منفی با HDL-C (586/0- = r) سرم بود (01/0 p<).
نتایج این مطالعه نشان می دهد که افزایش سطوح sdLDL می تواند موجب افزایش خطر گرفتگی عروق کرونر شود.