وضعیت استقرار واحدهای مسکونی در شهر اصفهان: بررسی اثرات حد اکثرسازی مطلوبیت خانوار و عوامل انحراف بازار مسکن

یکی از مهم ترین عواملی که بافت شهرها را تحت تاثیر خود قرار می دهد، نحوه ی استقرار واحدهای مسکونی است که متاثر از انتخاب خانوار می باشد. بنا بر این بافت مسکونی مناطق شهری به لحاظ مکان استقرار، نمایی از الگوی انتخاب خانوار خواهد بود. الگویی که از یک سو تحت تاثیر معیارهای مطلوبیت خانوار و از سوی دیگر تحت تاثیر قیود محدودکننده ی انتخاب خانوار، شکل گرفته است.
این مقاله تلاش می کند با بررسی بافت سکونت گاهی شهر اصفهان، بر اساس نتایج به دست آمده در سرشماری نفوس و مسکن سال 1385، نظریه ی مکان یابی خانوار را مورد آزمون قرار دهد. به عبارت روشن تر فرضیه ی این پژوهش، عدم انطباق نتایج این نظریه در ترسیم بافت سکونت گاهی شهر اصفهان و نحوه ی فعلی استقرار واحدهای مسکونی در آن می باشد که آن را ناشی از وجود انحراف در بازار مسکن (یعنی، عدم توان بازار در هدایت تخصیص زمین از تولید مسکن به سمت تولید کالاهای قابل تجارت با هدف حد اقل سازی هزینه ی دسترسی) شهر اصفهان می داند.