مقایسه تاثیر کلرپروپامید و گلی‎بن‎کلامید بر فعالیت انقباضی آئورت سینه‎ای موش صحرایی

دیابت قندی از شایعترین بیماری های آندوکرین است و شیوع آن روز به روز افزایش می‎یابد. بیماری های قلب و عروق یکی از عوامل اصلی ایجاد مرگ و میر در مبتلایان به دیابت به شمار می‎آیند. داروهای سولفونیل اوره به طور فراوانی برای درمان بیماران مبتلا به دیابت تیپ II مصرف می‎شود. گزارشات ضد و نقیضی در مورد ایجاد عوارض قلبی عروقی توسط این داروها وجود دارد و همچنین به تفاوت در ایجاد این عوارض بین داروهای نسل اول و نسل دوم هم اشاراتی شده است. در مطالعه حاضر دو داروی پر مصرف در کشورمان از خانواده سولفونیل اوره مورد بررسی قرار گرفتند.
در این بررسی دو داروی کلرپروپامید از نسل اول و گلی‎بن‎کلامید از نسل دوم سولفونیل اوره مورد استفاده قرار گرفتند و تاثیر تجویز یک ماهه و دو ماهه آنها بر پاسخدهی آئورت مجزای موشهای صحرایی نر سالم به فنیل افرین مورد مطالعه قرار گرفت و با گروه شاهد مقایسه شد.
نتایج بدست آمده از مطالعه حاضر نشان داد که به دنبال تجویز دو ماهه کلرپروپامید در موشهای صحرایی نر سالم تغییراتی در عضله صاف اتفاق می‎افتد. این تغییرات عبارتند از کاهش معنی‎دار پاسخ انقباضی به فنیل افرین، اما در تجویز یک ماهه چنین تغییراتی مشاهده نشد، این در حالی است که تجویز یک ماهه و دو ماهه گلی‎بن‎کلامید تغییری در فعالیت عضله صاف ایجاد نکرد.
نتیجه گیری: با توجه به اینکه EC50 فنیل افرین در ایجاد پاسخ انقباضی در آئورت با کنترل تفاوت نداشت به نظر می‎رسد تغییرات ایجاد شده ناشی از تجویز دو ماهه کلرپروپامید بر روی فعالیت انقباضی عضله صاف به دلیل ایجاد تغییرات در گیرنده های آلفا یک آدرنرژیک موجود در غشاء سلولهای عضله صاف آئورت نمی‎باشد. احتمال دارد این دارو با ایجاد تغییرات در اجزاء سلولی پس از گیرنده که در انتقال پیام نقش دارند، تاثیر فارماکولوژیک خود را اعمال کرده باشد.