استرس هیپرگلیسمی در اورژانس اطفال

استرس هیپرگلیسمی به افزایش گذرای غلظت قندخون در جریان یک استرس حاد فیزیولوژیک گفته می شود هدف از این مطالعه، بررسی فراوانی نسبی استرس هیپرگلیسمی در کودکان بستری در اورژانس اطفال مرکز پزشکی الزهراء (س)، در طول 9 ماه اول سال 1377 می باشد.
این مطالعه توصیفی، مقطعی با روش نمونه گیری آسان بر روی 291 بیمار بستری شده که خونگیری از آنها ضروری به نظر می رسید، انجام شد. سن بیماران بین 6 ماه تا 5 سال بود. قندخون مساوی یا بیشتر از mg/dl200 به عنوان هیپرگلیسمی تلقی شد. در این مطالعه استرس هر مداخله کلینیکی، تشخیص طبی و یا جراحی را شامل می شد که سبب مراجعه و بستری شدن کودک در اورژانس شده بود.
در این مطالعه فراوانی نسبی هیپرگلیسمی، نرموگلیسمی و هیپوگلیسمی به ترتیب 42/25، 18/72 و 40/2 درصد بود و بین دختر و پسر تفاوتی وجود نداشت (05/0P>). 130 نفر از افراد مورد مطالعه فقط یک استرس داشتند که فراوانی نسبی هیپرگلیسمی در آنها بر حسب نوع استرس تفاوت داشت (001/0P<). فراوانی نسبی استرس هیپرگلیسمی در پی بیماری های خونی 50 درصد، تنفسی 40 درصد، گوارشی 41/29 درصد و تشنج 71/25 درصد بود. فراوانی نسبی استرس هیپرگلیسمی در سایر بیماران مورد مطالعه که دو استرس یا بیشتر داشتند، 22/24 درصد بود که از لحاظ آماری با آنها که تنها یک استرس داشتند، تفاوتی نداشت (05/0P>).
به نظر می رسد استرس هیپرگلیسمی با تعداد استرس وارده به بیماران ارتباط نداشته باشد و متاثر از نوع بیماری باشد. فراوانی نسبی استرس هیپرگلیسمی در این مطالعه (42/25%)، از نتایج مطالعاتی که بر روی سایر بیماران (9/51% بخش مراقبتهای ویژه و 46/0% تا 4/9% در سایر موارد) صورت گرفته بود، بیشتر بود که شاید علت آن بستری شدن بیماران نیازمند مراقبتهای ویژه همراه سایر بیماران در بخش اورژانس اطفال مرکز پزشکی الزهراء (س) است.