مقایسه تاثیر استفاده از دو روش آموزش مجازی و سنتی بر مهارتهای قابلیت مدار دانشجویان

همراه با رشد سریع تکنولوژی و آموزش مبتنی بر اینترنت، روش های یادگیری ترکیبی گسترش یافته و کلاسهای سنتی به سوی محیطهای یادگیری مجازی سوق داده شده است. هدف این مطالعه بررسی تاثیر دو روش آموزش مجازی و سنتی بر مهارتهای قابلیت مدار دانشجویان مورد مطالعه بود.
مطالعه نیمه تجربی روی دو گروه 43 نفره در دو دوره متوالی از دانشجویان پرستاری سال اول دانشکده پرستاری و پیراپزشکی جهرم که واحد اصول و مهارتهای پرستاری را اخذ کرده بودند و بصورت در دسترس انتخاب گردیدند، انجام گردید. واحد اصول و فنون تلفیقی از واحد تئوری و عملی را شامل می شود. در یک گروه مطالب تئوری به روش سخنرانی و واحد عملی از طریق محیط آزمایشگاهی و با استفاده از مانکن و در گروه دوم مطالب تئوری و عملی از طریق سیستم های مجازی و انیمیشن های تعاملی آموزش داده شد. در پایان از دانشجویان امتحان پایان ترم گرفته شد و مهارتهای عملی در هر دو گروه به روش آزمون آسکی (ارزشیابی بالینی ساختارمند عینی) مورد ارزشیابی قرار گرفت. ابزار گردآوری داده ها شامل امتحان کتبی مبتنی بر اهداف آموزشی درس مذکور و چک لیست های مشاهده عملکرد بوده نتایج با استفاده ازSPSS و از طریق آزمون های آمار توصیفی و تحلیلی مورد مقایسه و تحلیل قرار گرفت.
اختلاف میانگین نمرات دو گروه در واحد تئوری معنی دار بود (001/0P=). به گونه ای که میانگین نمره تئوری در گروه تجربی بالاتر بود. بین میانگین نمرات عملی علیرغم بیشتر بودن این میانگین در گروه آموزش سنتی اختلاف معنی دار آماری وجود نداشت و این امر موید این مطلب است که دو گروه از نظر توانایی انجام صحیح مهارت مشابه بودند.
استفاده از سیستم های مجازی به دلیل فعال بودن فراگیر در امر یادگیری قابلیت مدار و با توجه به تعاملی بودن نوع آموزش در آموزش های علوم پزشکی توصیه می شود، اگر چه در بسیاری از مهارت های عملی، بهره گیری از روش سنتی در کنار آموزش های نوین، با توجه به نوپا بودن آموزش های مجازی، می تواند زمینه تعمیق مهارت های فرا گرفته شده را فراهم آورد.