بررسی و رتبه بندی درجه توسعه یافتگی شهرستان های استان خراسان رضوی،با استفاده از تکنیک تاپسیس

با توجه به ضرورت توسعه یکپارچه ناحیه ای، تحلی ل وابستگی سکونتگاه های انسانی در سطوح نواحی، اساس کار در هر برنام هریزی محسوب می شود. توزیع مطلوب جمعیت و توزیع روند توسعه اجتماعی اقتصادی، هدف نهایی تحل یل سیستم های ناحیه ای است. بنابراین کاهش محرومیت و نابرابری به دلیل داشتن تبعات اقتصادی و سیاسی، امری مهم و درخور توجه به شمار می رود. درواقع نیل به پیشرفت و توسعه فراگیر در آینده مستلزم شناخت موقعیت مناطق و نواحی مختلف است. به کارگیری معیارها و روش های کم ی به منظور سطح بندی سکونتگاه ها در سیستم فضایی مناطق از سویی منجر به شناخت میزان نابرابری نقاط سکونتگاهی می شود، و از سوی دیگر معیاری است برای تلاش در زمینه کاهش و رفع نابرابری های موجود میان آنها. این مقاله بر آن است تا با استفاده از روش تاپسیس که یکی از تکنیک های خانواده تصمیم گیری چندمعیاره محسوب می شود، به سطح بندی و تعیین میزان نابرابری موجود میان شهرستان های استان خراسان رضوی بپردازد. نتایج یافته های پژوهش حاکی از آن است که در سال 1385 شهر مشهد دارای رتب ه نخست به لحاظ میزان توسعه یافتگی بوده است. این شهر به دلیل مرکزیت اداری سیاسی به عنوان قطب رشد منطقه، امکانات، خدمات و نیروی انسانی متخصص را از نواحی پیرامونی به سمت خود جذب کرده و به این ترتیب برتری و تفوق آن بر ساختار فضایی استان حفظ شده است. همچنین شهرستان مشهد رتبه 1 و شهرستان خلیل آباد رتبه 19 را در بین 19 0 بوده است، که خود / شهرستان استان خراسان رضوی کسب کرده و ضریب پراکندگی به دست آمده 3 بیانگر وجود تفاوت و شدت نابرابری در میزان بهره مندی از مواهب توسعه است. از این رو الگوی حاکم بر ساختار فضایی استان خراسان رضوی، تابع الگوی مرکز پیرامونی است که با در نظر داشتن آن، توجه به برنام هریزی فضایی ب همنظور نیل به توسعه و پیشرفت متعادل منطق های، ضرورتی اجتنا بناپذیر است.