مقایسه ی سطح سرمی α-TNF، اینترلوکین-10، اینترلوکین-12 و اینترفرون گاما در بیماری های ناشی از مایکوباکتریوم های توبرکلوزیس و غیرتوبرکلوزیس

ارزیابی تولید سایتوکینها به ویژه سایتوکینهای اینترلوکین 10، اینترلوکین 12، اینترفرون گاما و α-TNF، ابزار مهمی در بررسی پاسخهای ایمنی در برابر محرک هایی نظیر عوامل بیماریزا می باشد. هدف از این مطالعه، بررسی میزان تولید سایتوکین های فوق در بیماران مبتلا به عفونتهای مایکوباکتریومی اعم از توبرکلوزیس و غیرتوبرکلوزیس در مقایسه با کنترل سالم، به منظور یافتن ارتباط مقادیر آنها با بروز بیماری و گسترش آن می باشد.
از 87 بیمار مبتلا به عفونت مایکوباکتریومی مراجعه کننده به مرکزتحقیقات مایکوباکتریولوژی، نمونه گیری خون انجام شد و بیماران بر اساس ابتلا به مایکوباکتریومها به دو گروه، شامل 60 بیمار مبتلا به عفونت مایکوباکتریوم توبرکلوزیس(بیمار) و 27 بیمار مبتلا به عفونت مایکوباکتریوم غیرتوبرکلوزیس (Mycobacteria Other Than Tuberculosis) MOTT تقسیم شدند، همچنین 86 فرد سالم به عنوان گروه کنترل انتخاب گردیدند. مقادیر سرمی سایتوکینها، به روش الایزا تعیین شد.
در تحقیق حاضر، گروه کنترل شامل86 نفر، گروه بیمار شامل 60نفر و گروه MOTT شامل 27نفر، مورد بررسی قرار گرفتند. سطح 10-IL و IFN-γدر افراد مبتلا به عفونت مایکوباکتریوم توبرکلوزیس و مایکوباکتریوم غیر توبرکلوزیس به طور معنی داری بیشتر از کنترل سالم به دست آمد و اختلاف سطح سرمی α-TNF و 12-IL در افراد مبتلا به عفونت مایکوباکتریوم توبرکلوزیس و مایکوباکتریوم غیرتوبرکلوزیس نسبت به افراد کنترل سالم از نظر آماری معنی دار نبود.
بر اساس نتایج به دست آمده در این مطالعه، تصور می شود افزایش مقادیر سطح سرمی اینترکولین-10 و اینترفرون گاما با پیشرفت بیماری مرتبط باشد و مقادیر سرمی اینترکولین-12 و α-TNF در بروز بیماری، تاثیر قابل توجهی نداشته باشد.