درمان ترکیبی آونکس و داکسی سیکلین در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

مولتیپل اسکلروزیس یک بیماری التهابی و مزمن سیستم عصبی مرکزی همراه با دمیلینیزاسیون و اتیولوژی ناشناخته است. داروهای ایمونومدولاتور از جمله اینترفرون 1a β (آونکس) برای درمان استفاده می شود تا از عود یا پیشرفت بیماری جلوگیری کند. هدف از این مطالعه مقایسه تاثیرترکیب داکسی سیکلین و آونکس با آونکس به تنهایی در بیماران مولتیپل اسکلروزیس فرم عودکننده-بهبودیابنده است.
این مطالعه کارآزمایی بالینی دوسوکور در سال 85 بر روی 46 بیمار (29 زن و 17 مرد) مبتلا به فرم عودکننده-بهبودیابنده مولتیپل اسکلروزیس مراجعه کننده به کلینیک مغز و اعصاب بیمارستان گلستان اهواز در مدت 4 ماه انجام شد. بیماران به روش Blocking با تخصیص تصادفی به دو گروه 23 نفری شاهد و مورد تقسیم شدند. گروه شاهد فقط آونکس و گروه مورد درمان ترکیبی آونکس و داکسی سیکلین دریافت کردند. در هر گروه در ابتدای مطالعه و در پایان هر ماه Expanded Disability Scale Score (EDSS) بیماران اندازه گرفته شد. تعداد حملات در دو گروه و EDSS اولیه و EDSS پایان ماه های اول، دوم، سوم و چهارم در هر گروه و سپس بین دو گروه مورد مقایسه قرار گرفت.
اختلاف میانگین EDSS ماه چهارم با EDSS اولیه در گروه مورد، معنی دار بود(004/0 p =) اما در گروه شاهد این اختلاف معنی دار نبود(803/0 p =). اختلاف EDSS در هر دو گروه در طول 4 ماه معنی دار نبود(474/0 p =). بین حملات در گروه مورد و شاهد اختلاف معنی داری وجود نداشت(599/ 0 = p) درمان ترکیبی بدون هیچ گونه عارضه اضافی دربیماران تحمل شد.
به نظر می رسد، درمان ترکیبی آونکس و داکسی سیکلین در بیماران فرم عودکننده-بهبودیابنده مولتیپل اسکلروزیس، قابل تحمل و تا حدودی مؤثر باشد.