بررسی تزریق همزمان سلولهای بنیادی عصبی و (-)- دپرنیل در بهبود ضایعه نخاعیContusion در موش صحرایی

بررسی بهبودی عملکردی ناشی از (-)- دپرنیل و سلولهای بنیادی عصبی (Neural Stem Cells; NSCs) در مدل ضایعه نخاعی Contusive در رت 4 سر رت ماده سالم نژاد Sprague Dawley وارد مطالعه شدند و به صورت تصادفی و مساوی (6=n) به گروه های کنترل، شم، دریافت کننده NSCs و دریافتکننده همزمان NSCs و (-)- دپرنیل تقسیم شدند. همه حیوانات در سطح مهره T لامینکتومی شدند. در گروه های کنترل، NSCs و دریافتکننده همزمان NSCs و (-)- دپرنیل ضایعه contusion بر اساس تکنیکWeight Dropping ایجاد گردید. (-)- دپرنیل روزانه با دوز /0 میلیگرم به ازای کیلوگرم وزن بدن در گروه دریافتکننده همزمان NSCs و (-)- دپرنیل و در گروه کنترل، NSCs و شم به همان میزان نرمال سالین به صورت داخل صفاقی به مدت 4 روز تزریق گردید. در گروه های NSCs و دریافتکننده همزمان NSCs و (-)- دپرنیل در روز نهم بعد از آسیب 00000 سلول بنیادی عصبی نشاندار با هدایت استرئوتاکسیک پیوند شد. تست حرکتی (Basso Beattie Bresnahan; BBB)، در روز اول بعد از ایجاد ضایعه و در آخر هر هفته تا پایان هفته هشتم در همه گروه ها انجام شد. حجم حفره، حجم بافت باقیمانده و تعداد نورونهای حرکتی در مقاطع انجمادی محل ضایعه محاسبه و با هم مقایسه گردیدند (ANOVA). همچنین تمایز سلولهای پیوند شده به آستروسیت، الیگودندروسیت و نورون توسط ایمونوهیستوشیمی بررسی شد.
توانایی حرکتی گروه دریافتکننده همزمان NSCs و (-)- دپرنیل در مقایسه با گروه کنترل و NSCs، در پایان مطالعه، به طور معنی داری افزایش نشان داد. در بررسی بافت باقیمانده نخاع و تعداد متوسط نورونهای حرکتی هم افزایش معنی داری در گروه NSCs و دریافتکننده همزمان NSCs و (-)- دپرنیل نسبت به کنترل مشاهده شد (05/0>p). همچنین در بررسی ایمونوهیستوشیمی، سلولهای پیوند شده در پایان مطالعه زنده بودند و در هر دو گروه به نورون، آستروسیت و الیگودندروسیت تمایز یافتند، در گروه دریافت کننده همزمان NSC و (-)- دپرنیل سلولهای پیوند شده، به طور عمده به یکی از رده های سلولی بیان شده تمایز پیدا کرده بودند و پراکندگی بیشتری نیز داشتند در حالی که در گروه NSCs سلولهای پیوند شده در نزدیکی حفره تشکیل شده در نخاع متمرکز بودند و تمایز کمتری را نشان دادند.
این تحقیق نشان داد که تجویز (-)- دپرنیل به همراه پیوند NSCs به احتمال با حفظ نورونهای حرکتی و بافت نخاع و همچنین جایگزینی سلولهای از بین رفته در نخاع، باعث بهبودی حرکتی بیشتری نسبت به NSCs به تنهایی، در مدل ضایعه نخاعی Contusion در رت گردیده است.