مقایسه ی خصوصیات مورفولوژیک و مورفومتریک اپی تلیوم غددی آندومتر موش بلافاصله قبل از لانه گزینی به دنبال مصرف HMG-HCG، پروژسترون و سیلدنافیل سیترات

همزمانی تکامل آندومتریوم و رویان، پیش نیازی ضروری برای لانه گزینی موفق است. پروژسترون و داروهای دیگر، تکامل همزمانی رویان بلافاصله قبل از لانه گزینی را از طریق آندومتریوم مادری حمایت می کنند. هدف از این مطالعه، ارزیابی خصوصیات و تغییرات مورفولوژیک و مورفومتریک آندومتریوم موش های تحریک شده برای تخمک گذاری به دنبال تزریق پروژسترون و سیلدنافیل سیترات بود.
تعداد 40 سر موش ماده ی بالغ به چهار گروه شاهد، گنادوتروپین، گنادوتروپین + پروژسترون و گنادوتروپین + سیلدنافیل سیترات تقسیم شدند. به هر سه گروه مورد آزمایش ابتدا HMG و سپس HCG به میزان I.U 5/7 تزریق شد؛ سپس هر دو موش ماده با یک موش نر برای جفت گیری در یک قفس قرار داده شدند. در دو گروه آخر به ترتیب، mg/mouse 1 پروژسترون و mg/kg 3 سیلدنافیل سیترات به فواصل 24، 48 و 72 ساعت پس از تزریق HMGتزریق گردید. 96 ساعت بعد، موش ها در همه ی گروه ها قربانی شده، نمونه های رحمی آن ها تحت پاساژ بافتی قرار گرفت و برای مطالعه با میکروسکوپ نوری آماده گردید.
بر اساس بررسی با میکروسکوپ نوری، ارتفاع سلول های اپی تلیال غددی در گروه شاهد 54/1 ± 66/11 و در گروه گنادوتروپین 77/0 10/11 میکرومتر بود که از نظر آماری تفاوت معنی داری نداشت. ارتفاع این سلول ها در گروه گنادوتروپین + پروژسترون و گنادوتروپین + سیلدنافیل سیترات به ترتیب 30/1 06/11 و 22/1 37/11میکرومتر بود که با گروه شاهد و گنادوتروپین تفاوت معنی داری را نشان نمی داد. در نهایت هیچ کدام از گروه ها با هم اختلاف معنی داری نداشتند (05/0 > P).
القای تخمدان و به دنبال آن پروژسترون و سیلدنافیل سیترات نتوانست تغییری در شاخص های مورفومتریک سلول های اپی تلیوم غددی رحم موش های تحریک شده برای تخمک گذاری ایجاد کند.