اثر تزریق پیوگلیتازون در ناحیه CA1هیپوکامپ بر یادگیری و حافظه فضایی در موش صحرایی

پیوگلیتازون از نسل تیازولیدین دیون ها، داروی ضد دیابت جدیدیست که به تازگی در دنیا معرفی شده است. تیازولیدین دیون ها از طریق فعال کردن گیرنده های هسته ای peroxoxisome proliferator activated receptor-γ (PPAR-γ) و افزایش حساسیت انسولینی در سطح گیرنده های آن، مقاومت انسولینی را بهبود می بخشند. انسولین و گیرنده های آن در نواحی خاصی از سیستم اعصاب مرکزی یافت شده اند که عملکرد آن در این نواحی اختصاصی همان ناحیه بوده و متفاوت از اثر مستقیم آن در تنظیم گلوکز در نواحی محیطی بدن است. نشان داده شده که توزیع انسولین و گیرنده های آن در قشر مخ و هیپوکامپ، مرتبط با اعمال شناختی مغز است. در مطالعه حاضر اثر تزریق پیوگلیتازون به داخل ناحیه CA1 هیپوکامپ بر کارآیی حیوانات در ماز آبی موریس بررسی شده است.
در این مطالعه تجربی، موش های صحرایی نژاد N-MRI به طور تصادفی به گروه های شاهد، دی متیل فرمامید و گروه های پیوگلیتازون (10، 1، 1/0، 01/0 و μg/rat001/0) تقسیم شدند. داروها با حجم μl/rat1 به مدت یک دقیقه و به صورت دوطرفه به درون ناحیه CA1 هیپوکامپ تزریق شدند. سی دقیقه پس از تزریق داخل هیپوکامپی دارو، آزمون ماز آبی موریس انجام شد. پیوگلیتازون اثر وابسته به دوز داشت. یادگیری و حافظه فضایی با تجویز دوز پایین دارو تغییری نکرد. اما با دوزهای متوسط بهبود یافته و با دوز بالا تخریب شد.
این نتایج پیشنهاد می دهد که ممکن است پیوگلیتازون در دوز μg/rat10-001/0 اثر وابسته به دوز بر یادگیری و حافظه فضایی داشته باشد.