مقایسه تزریق داخل وریدی و داخل استخوانی متیلن بلو در خرگوش

در اغلب وضعیت های اضطراری همچون سوختگی های شدید، خیز بسیار زیاد، وجود ترومبوز در عروق سطحی،چاقی مفرط، شوک ناشی از خونریزی های شدید دستیابی مستقیم به سیستم گردش خون به خصوص به عروق سطحی مشکل و در برخی از موارد غیر ممکن می باشد. لذا در چنین شرایطی جهت تزریق مایعات و داروهای اضطراری باید از روش های دیگر به جز تزریق داخل وریدی استفاده نمود. در این مطالعه دو روش تزریق داخل استخوانی و وریدی در خرگوش بالغ با استخوان های تکامل یافته مورد بررسی قرار گرفت.
این بررسی به صورت یک مطالعه تجربی بر روی 20 سر خرگوش نر سفید نیوزلندی 6-4 ماهه انجام شد. جهت مقایسه دو روش تجویز متیلن بلو،داخل استخوانی و داخل وریدی، 10 خرگوش به میزان 5 سی سی متیلن بلو از طریق داخل وریدی و 10 خرگوش نیز 5 سی سی متیلن بلو از طریق داخل استخوانی دریافت کردند. اطلاعات لازم از فرم اطلاعاتی استخراج گردید و با استفاده از جداول فراوانی مناسب براساس متغیرها داده های لازم تجزیه و تحلیل گردید. تجزیه و تحلیل اطلاعات براساس آزمون آماری مان ویتنی انجام شد.
میانگین زمان ظاهر شدن متیلن بلو در کانولیشن آئورت در روش تزریق داخل استخوانی 3/2±781/9 ثانیه و در روش تزریق داخل وریدی 33/2±052/10 ثانیه می باشد. این اختلاف از لحاظ آماری (Man Whitney) معنی دار نبود (800/0=P).
به نظر می رسد که تزریق داخل استخوانی به اندازه تزریق داخل وریدی حتی در استخوان بالغ نیز کارایی داشته باشد و می توان در شرائط عدم دسترسی به ورید از روش داخل استخوانی در بالغین نیز استفاده کرد و در اورژانس های حیاتی زمان را از دست نداد.