اثر مخالف بوپروپیون در هسته VTA روی رفتارهای جویدن و فرار از قفس در موش های وابسته به مرفین پس از القاء محرومیت بوسیله نالوکسان

بوپروپیون برای درمان افسردگی ساخته شده ولی برای ترک سیگار استفاده می شود. آنتاگونیست گیرنده های نیکوتینی و مهارکننده بازجذب دوپامین-نوراپی نفرین است. برخی از علایم محرومیت از نیکوتین را کاهش می دهد. نورون های دوپامینرژیک نقش اصلی را در وابستگی دارویی داشته و وابستگی مکانیس می مشابه یادگیری و حافظه دارد. در این مطالعه اثرات حاد تزریق بوپروپیون درون هسته VTA روی علایم فرار از قفس و جویدن ناشی از تجویز نالوکسان بررسی شده است.
گروه شاهد سالین و گروه های تیمار داروی بوپروپیون را با دوزهای 25/0، 25/1 و 5/2 میلی گرم/میکرولیتر/دقیقه در درون هسته VTA دریافت کرده، ولی گروه های کنترل هیچ تزریقی نداشتند. وابستگی مرفینی بصورت داخل صفاقی در طی چهار روز و هر روز سه نوبت با دوزهای افزایشی القا شد. علایم محرومیت با تزریق نالوکسان (1.2 mg/Kg، s.c.) ایجاد و تا 30 دقیقه مشاهده و درج شده و برای بررسی متعاقب توسط سه دوربین دیجیتالی ضبط می گردید.
تجزیه و تحلیل علایم در داخل گروه ها و بین گروه ها با استفاده از آزمون آماری آنالیز واریانس یک طرفه صورت گرفت. بررسی نتایج نشان داد که بوپروپیون بطور معنی دار بصورت وابسته به دوز رخداد رفتار فرار از قفس را کاهش، در حالی که رفتار جویدن را به صورت وابسته به دوز افزایش داد. اختلاف بین مقادیر گروه شاهد و گروه های تیمار از نظر آماری معنی دار بوده است.
به نظر می رسد استفاده از برخی داروهای جدید یا استفاده ترکیبی از داروها می توانند در کنترل علایم محرومیت از مرفین موثر بوده و عامل کمکی برای تخفیف علایم وابستگی به مواد باشد.