بررسی اثر هگزامتیلن تترآمین در کاهش آسیب سلولی بافت ریه موش های صحرایی آلوده به سولفور موستارد

بررسی میزان اثر بخشی داروی فوق الذکر در جلوگیری از آسیب های بافت ریه ناشی از HD در محیط In vivo در این تحقیق از تعداد 20 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد Albino wistar به وزن 20±200 گرم استفاده شد. موش ها به صورت تصادفی به 4 گروه 5 تایی شامل گروه نرمال سالینNormal Saline (NS)، گروه دارویHMT به تنهایی، گروه HD با دوز 25/. درصد و گروه درمان با HMT تقسیم شد. NS و محلول HD به صورت داخل تراشه ای در گروه های مربوط تزریق شد. گروه های فقط دارو و درمان با HMTبه مدت 14 روز دارو را به صورت داخل صفاقی دریافت کردند. در پایان آزمایش حیوانات کشته شده و قسمتی از بافت ریه تثبیت شد. پردازش بافتی برای مطالعه میزان التهاب و مرگ سلولی در بافت ریه به وسیله رنگ آمیزی های هماتوکسیلین-ائوزین و TUNEL انجام شد. در ضمن میزان فعالیت آنزیم کاتالاز (CAT) در پلاسما نیز اندازه گیری شد.
بررسی نتایج حاصل هیچ گونه اختلاف معنی داری را بین دو گروه NS و فقط HMT در خصوص پارامترهای ارزیابی شده نشان نداد. نتایج هیستوپاتولوژی ادم ریوی نشان داد که در گروه HD میزان ادم ریوی به شدت افزایش یافته است. در حالی که داروی HMT توانست از افزایش ادم ریوی جلوگیری کند. نتایج بررسی آنزیمی نشان دهنده افزایش معنی دار فعالیت آنزیم CAT گروه HD نسبت به گروه NS است. داروی HMT در گروه درمانی از افزایش فعالیت این آنزیم نسبت به گروه HD جلوگیری کرد. نتایج بررسی درصد سلول های آپوپتوتیک یا Apoptotic Index (AI) نشان داد که HD سبب افزایش معنی دار AI در گروه HD در مقایسه با گروه NS می شود. همچنین داروی HMT به شکل معنی داری از بروز مرگ سلولی پارانشیم ریه در مقایسه با گروه HD ممانعت کرد.
هگزامتیلن تترآمین از التهاب و مرگ سلولی دیواره آلوئولی بافت ریه پس از مواجهه ریه با سولفور موستارد کاسته و از افزایش فعالیت آنزیم کاتالاز در پلاسما نیز جلوگیری می کند.