سازوکارهای بومی مدیریت مرتع عشایر کوچنده ی ایل کلهر

بشر هم اکنون و در آینده، برای ادامه ی حیات خویش بر روی کره ی-زمین نیازمند بی چون و چرای منابع طبیعی، به ویژه مراتع به عنوان حیاتی ترین بستر توسعه ی پایدار محیط زیست و پدیده های اکولوژیک، منبع اصلی تامین خوراک دام نظام دامداری سنتی و... می باشد. این عرصه ها با 90 میلیون هکتار مساحت و حدود 60% کل کشور، دارای نقشی غیرقابل انکار در محاسبات اقتصادی و اجتماعی کشورمان می باشند. این منابع ثروت به رغم برنامه های متعددی که برای اصلاح و مدیریتشان طراحی شده در معرض تهدید جدی قرار دارند. به نظر می رسد برای احیاء این عرصه ها اضافه بر هر چیز نیاز به شناسایی دانش محلی بهره برداران، و از آن جمله عشایر به عنوان اصلی ترین بهره برداران مرتع وجود دارد. این مطالعه ی کیفی نیز به همین منظور و با هدف شناسایی و مستندسازی دانش بومی دامداران کوچ رو ایل کلهر در زمینه ی سازوکارهای بومی مدیریت مرتع انجام گردید. حوزه ی جغرافیایی پژوهش شهرستان گیلان غرب از استان کرمانشاه بود. به منظور گردآوری داده ها از تکنیک هایی همچونPRA، RRAو گروه های متمرکز استفاده شد. روش نمونه گیری با توجه به طبیعت تحقیق کیفی، نمونه گیری هدفمند انتخاب شد و داده های جمع آوری شده با استفاده از تحلیل محتوا مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها به مسائلی همچون تقسیم بندی مراتع بر حسب شیب زمین، واحد دامی، قطعه بندی مراتع و برخی راهکارهای بومی مدیریت مرتع نظیر کوچ، ارزیابی مرتع و... اشاره دارد.