جایگاه ارزیابی اثرات محیط زیستی در حفاظت از تنوع زیستی

توجه به مسئله تنوع زیستی یکی از نتایج تحول در مفهوم محیط زیست و به طور مشخص حفاظت از طبیعت در خلال دهه های هشتاد و نود است. برگزاری کنفرانس ملل متحد در مورد محیط زیست و توسعه، یا اجلاس زمین که از 3 تا 14 ژوئن 1992 در ریودوژانیرو برگزار شد، نقطه عطف در مذاکرات بین المللی در خصوص مسائل محیط زیستی به شمار می رفت. کنوانسیون تنوع زیستی یکی از دستاوردهای مهم اجلاس زمین بود.
جمهوری اسلامی ایران یکی از امضاکنندگان کنوانسیون جهانی حفاظت از تنوع زیستی است و سازمان حفاظت محیط زیست مرجع ملی کشور در این کنوانسیون محسوب می شود. با توجه به راهبردهای تدوین شده برای تنوع زیستی، چارچوب الگوی ارزیابی محیط زیستی در ایران که مصوب سال 1373 شورای عالی محیط زیست است، فاقد نگرش کافی به مفاد بیانیه کنوانسیون تنوع زیستی بوده و از کارکرد و جایگاه ضعیفی برخوردار است. با عنایت به اهمیت تنوع زیستی در کشور و روند فزاینده تخریب، بویژه در سطح زیستگاه ها، با توجه به این که طبق مصوبات شورای عالی محیط زیست، اجرای ارزیابی محیط زیستی برای تعدادی از پروژه های بزرگ توسعه در کشور الزامی شده است، بنابراین بازنگری چارچوب الگوی ارزیابی محیط زیستی با تاکید بیشتر در حفظ تنوع زیستی ضرورت دارد.