مروری بر انواع غشاء های نانوکامپوزیت، روش های ساخت و کاربرد آنها در جداسازی گازها

مصرف انرژی کمتر، انجام عملیات جداسازی در شرایط آسان، دست یابی ساده به فازهای جداشده، مسائل زیست محیطی کمتر و دیگر مزایا باعث شده است که استفاده از غشاءها در فرایندهای جداسازی روز به روز بیشتر مورد توجه واقع شود. پیشرفت ها در زمینه غشاءها و فرایندهای جداسازی غشاءئی ادامه دارد و از ایده های جدید در این زمینه، ساخت و تعیین مشخصات ایستایی و دینامیکی غشاءهای نانوکامپوزیت است. غشاءهای نانوکامپوزیت به دلیل خواص منحصر به فرد ساختارشان، نتایج مطلوب تری در مقایسه با سایر غشاءها نشان داده اند. غشاءهای نانوکامپوزیت در یک تقسیم بندی کلی به دو دسته غشاءهای نانوکامپوزیت بر پایه آلی و غشاءهای نانوکامپوزیت بر پایه معدنی تقسیم می شوند، غشاءهای نانوکامپوزیت آلی همان غشاءهای پلیمری می باشند که به آنها موادی در مقیاس نانو به منظور بهبود میزان تراوایی و پایداری گرمایی اضافه می شود. این غشاءها قابلیت صنعتی شدن بالایی دارند. غشاءهای نانوکامپوزیت معدنی در واقع برای برطرف کردن عیوب ساختاری و سطحی غشاءهای معدنی به کار برده می شوند که از جمله آنها می توان غشاءهای الیاف دو لایه (کربن- زئولیت) و غشاءهای (آلومین- زئولیت) را نام برد. مهم ترین ویژگی غشاءهای معدنی، پایداری گرمایی و مکانیکی بالای آنهاست. در این مقاله ابتدا مروری جامع بر انواع غشاءهای نانوکامپوزیت و روش های ساخت آنها در عملیات جداسازی گازها صورت می گیرد و در ادامه، مسیر آینده و چشم انداز آنها بررسی می شود.