تاثیر تمرین هوازی بر برخی عوامل انعقادی و فیبرینولیتیک مردان سالمند غیرفعال

انعقاد و فیبرینولیز دو جزء اصلی فرآیند هموستاز هستند. عدم تعادل بین فعالیت این سیستم ها و مکانیسم های تنظیم کننده آنها، می تواند منجر به خونریزی و یا بروز لخته شود. در مورد تاثیر فعالیتهای بدنی منظم بر این سیستم ها گزارش های متناقضی وجود دارد. از آنجایی که تاکنون هیچ پژوهشی، تاثیر تمرین هوازی را بر روی عوامل انعقادی و فیبرینولیتیک، در مردان سالمند غیر فعال، بررسی نکرده است؛ در حالیکه این عوامل ارتباط مستقیمی با مشکلات قلبی- عروقی در این افراد دارند. در پژوهش حاضر تاثیر این نوع تمرین در این افراد بر روی برخی فاکتورهای این سیستم ها مورد بررسی قرار گرفت.
مطاله حاضر از نوع تجربی و روش نمونه گیری آسان یا نمونه های در دسترس بود. 16 نفر از سالمندان غیر فعال شهرستان سقز که در دامنه سنی 60 تا 70 سال بوده و راضی به شرکت در مطالعه شدند به صورت تصادفی در 2 گروه تمرین هوازی و کنترل تقسیم شدند (8n1=n2=). گروه هوازی با دوچرخه ثابت 2 هفته اول (6 جلسه اول) را با شدت 65% HRmax (Maximum Heart Rates) به مدت 30 دقیقه و 2 هفته دوم (6 جلسه دوم) را با شدت %75 HRmax به مدت 35 دقیقه کار کردند. نمونه های خونی 24 ساعت قبل از اولین جلسه تمرینی و 24 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی جمع آوری شدند. مقدار فیبرینوژن، Prothrombin Time (PT)، Partial Thromboplastin Time (PTT)، تعداد پلاکت ها و D-dimer در هر دو گروه قبل و بعد از تمرین اندازه گیری شدند. تفاوت میان فاکتورهای فوق الذکر در هر فرد (قبل و بعد از تمرین) و بین افراد مختلف در 2 گروه مداخله و کنترل با آزمون t-test آنالیز گردید.
آنالیز آماری داده ها نشان داد که تمرین هوازی موجب کاهش معنی دار عوامل انعقادی فیبرینوژن، PT، PTT و تعداد پلاکت ها (05/0p<) و افزایش معنی دار عامل فیبرینولیتیک D-dimer شده است (05/0p<). این تغییرات در گروه کنترل مشاهده نشد (05/0p>).
بر اساس یافته های این تحقیق می توان نتیجه گیری کرد که دوازده جلسه تمرین هوازی عوامل انعقادی ترومبوژنیک را کاهش و عوامل فیبرینولیتیک را افزایش داده و می تواند در جلوگیری از ترومبوز مؤثر باشد.