اثرات ضدآپوپتوزی آتورواستاتین در نارسایی تجربی قلب، ایجاد شده با ایزوپروترنول

نارسائی قلبی یکی از عوامل مهم مرگ و میر در کشور های صنعتی می باشد. این مطالعه برای ارزیابی اثرات ضدآپوپتوزی آتورواستاتین در نارسایی تجربی قلب، ایجاد شده توسط ایزوپروترنول، در موش صحرایی انجام گردید.
50 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به طور تصادفی در 5 گروه 10 سری: 1- شاهد سالم، 2- شاهد بیمار (نارسایی قلب)، 3- بیمار تیمار با دوز پایین آتورواستاتین، 4- بیمار تیمار با دوز متوسط آتورواستاتین، 5- بیمار تیمار با دوز بالای آتورواستاتین تقسیم گردید. برای ایجاد بیماری، ایزوپروترنول روزانه به میزان mg/kg 5/0 به مدت 10 روز به صورت زیرجلدی تزریق شد. گروه های 1 و 2، فقط نرمال سالین (ml/kg 10) دریافت کردند. گروه های 3 تا 5 نیز، به ترتیب آتورواستاتین را به میزان mg/kg 5، 10 و 15 دریافت کردند. کلیه تیمارها از طریق خوراکی به شکل محلول در نرمال سالین (ml/kg 10)، به طور روزانه، 3 هفته قبل از تزریق ایزوپروترنول آغاز و تا پایان دوره آزمایش ادامه یافت. 24 ساعت پس از آخرین تیمار، موش ها آسان کشی و از بطن چپ قلب آن ها برش هایی با رنگ آمیزی تانل تهیه گردید. سلول های آپوپتوتیک با استفاده از میکروسکوپ نوری شمارش گردیدند. داده ها، از لحاظ آماری توسط آزمون آنالیز واریانس یک طرفه مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
در گروه 2 ایزوپروترنول باعث افزایش معنی دار تعداد سلول های آپوپتوتیک در مقایسه با گروه شاهد سالم شد (001/0p<). در گروه های 3، 4 و5 آتورواستاتین (mg/kg 5، 10 و 15) باعث کاهش معنی دار (به ترتیب 05/0p<، 01/0p< و 001/0p<) تعداد سلول های آپوپتوتیک در مقایسه با گروه 2 شد.
نتایج نشان داد آتورواستاتین به صورت وابسته به دوز مانع از مرگ آپوپتوزی سلول های عضلانی قلب در اثر ایزوپروترنول در موش صحرایی می گردد.