پیش فرض های برنامه درسی تربیت دینی پیشرو فضامند در عصر جهانی شدن:مبنایی نظری برای نظام آموزش و پرورش عمومی ایران

یکی از مهم ترین نتایج و دستاوردهای جهانی شدن که به واسطه پیدایش و گسترش فن آوری اطلاعات و ارتباطات در جهان امروز حادث شده، پدیده «فشردگی زمان و مکان» است که موجب بروز تغییرات اساسی در ساختارهای سنتی و پیشین زمانی و مکانی در قلمرو فرهنگ، تربیت به ویژه در حوزه تربیت دینی و به خصوص برای نظام های تربیتی به شدت دینی گردیده است. از آن جا که معمولا برنامه های درسی تربیت دینی در تمامی جوامع به دنبال تحکیم، تفکیک و تعین بخشی به آیین و دینی خاص، بر اساس ساختارهای پیشین زمانمند و مکانمند هستند، به نظر می رسد که این رویکرد با ویژگی جهان بدون مرز و پدیده فشردگی زمان و مکان و فرو ریختن ساختارهای پیشین زندگانی و تربیت در عصر جهانی شدن، در تقابل باشد. بنابراین در این رابطه پرسش اساسی آن است که آیا می توان رویکردی کارآمد، نو و پیشرو را که بتواند جایگزینی برای رویکرد زمانمند، مکانمند و تعین نگر خاص و سنتی در برنامه درسی تربیت دینی به ویژه برای دوره آموزش و پرورش عمومی باشد، ارائه کرد؟ رویکردی که با ابعاد و پدیده های ناشی از جهانی شدن و دنیای بدون مرز هماهنگ تر باشد؟ مقاله حاضر با بررسی مفهوم تربیت، دیانت، تربیت دینی و جهانی شدن به عنوان مبانی موضوعی بحث، به دنبال بررسی و ارائه پیش فرض های رویکرد برنامه درسی تربیت دینی پیشرو فضامند، به عنوان جایگزینی برای «رویکرد سنتی مکانمند» می باشد.