عبدالو هاب البیاتی اسطو ره ای زنده

عراق سرزمین آکنده از شعر و مالامال از شاعران است وکمتر شهر و روستایی در آن یافت می شودک شاعری از آنجا برنخاسته باشد.
از آنجاکه در محیط های عربی اسلامی تحت استعمار درگذشته، هماره فضایی از بازگشت و عقب گرد، ارتجاع گرایی، تحریم نمودن نداهای جدید و جرم شماری هر صدای تازه ای حاکم بوده است؟ نوگرایی پیوسته جرمی بزرگ و حرکتی پا عواقب و پیامدهای ناشناخته، همراه با نا ایمنی شمرده می شد. از این رو با وجود آنکه اروپا در سایهء آرامش خویش و در اضطراب نگهداشتن دیگرکشورهای مستعمره، از نعمت فرهنگی وسیع و میدان های نوگرایی متنوع و افکاری باز برخوردار بود و پیوسته به تلاش های نویی در امور تجربی و علمی و نیز در ادبیات و هنر و سنت دست می یازید، سرزمین های تحت استعمار در آتش جهل و عقب ماندگی و استبداد می سوختند و عراق یکی از سرزمین های زخم دیده از ستم استعمار بود و«بیاتی» یکی از طلایه داران حرکت جدید و پویای ادبیات و شعر بودکه ققنوس وار در عصر سخت شعله کشیدن حرکت های انقلابی از خاکستر خویش دوبار سر برآورد.