بررسی نگرش درمانگران سرطان در ایران نسبت به حفظ باروری

پیشرفت های اخیر در درمان سرطان منجر به افزایش تعداد بیماران بهبود یافته شده است. قدرت باروری ممکن است بوسیله خود سرطان و یا تخریب غدد تولید مثل متعاقب شیمی درمانی رادیوتراپی آسیب ببیند. هدف از مطالعه حاضر ارزیابی نگرش درمانگران سرطان در ایران نسبت به حفظ باروری است.

این پژوهش بر پایه یک پرسشنامه خود محقق ساخته با همکاری بخش روانشناسی بیمارستان کودک محک تهران در سال 1388 انجام شد. این پرسشنامه شامل 5 سئوال است که بین 3 تا 5 گزینه برای هر سوال طراحی شده است. 30 نفر از درمانگران سرطان به این پرسشنامه پاسخ داده و آن را ارسال نمودند. اطلاعات جمع آوری شده و بوسیله نرم افزار spss مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

بیش از نیمی از درمانگران سرطان اعتقاد داشتند که شیمی درمانی رادیوتراپی تاثیرات مخربی روی ارگان های تولید مثل دارد. این مطالعه نشان داد که حدود 67% درمانگران سرطان به موضوع حفظ باروری و پیشنهاد آن به بیماران در معرض خطر توجه داشته اند اما در عمل تنها 40% آنان پیش از اقدام به درمان این موضوع را با خانواده های کودکان سرطانی مطرح نموده اند. تنها 46% درمانگران سرطان در این پژوهش از تکنیک های جدید حفظ باروری مطلع بودند. بزرگترین موانع که در پذیرش والدین کودکان سرطانی نسبت به حفظ باروری کودک پیش از شروع درمان نقش داشته به ترتیب اهمیت اینگونه گزارش شد. 41% کمبود اطلاعات والدین در این زمینه، 33% ناامیدی از روند درمان سرطان، 15% ترس والدین از تاخیر انداختن در شروع درمان و 11% ارجحیت دادن به بقای کودک تا بقای نسل.

به نظر می رسد چالش های اساسی در روند ارایه مشاوره در زمینه حفظ باروری عبارتند از:الف) نبود زمان کافی بین تشخیص سرطان و شروع درمان ب)کمبود اطلاعات کافی در زمینه حفظ باروری در میان درمانگران سرطان ج) کمبود اطلاعات والدین در مورد حفظ باروری کودک سرطانی بنابراین به منظور بهتر شدن روند ارایه مشاوره به خانواده های کودکان سرطانی پیشنهاد می شود این اقدام توسط یک گروه متشکل از انکولوژیست، متخصص درمان ناباروری، روانشناس و مددکار اجتماعی صورت گیرد و نه صرفا توسط درمانگر سرطان به تنهایی.